Επτά χρόνια πριν τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η ζωή, η δουλειά, η συγκυρία, οι συνθήκες, οι προσδοκίες. Ακόμα και η Αθήνα ήταν μια άλλη Αθήνα, σχεδόν στα σπάργανα της τωρινής κατάστασης. Οι ανατροπές που είχαν μεσολαβήσει ήταν φρέσκες.
Εν τω μεταξύ η έκδοση του πρώτου βιβλίου με τίτλο “Η καχυποψία ενός άλλοθι” ήταν πρόσφατη καθώς ήδη βρισκόταν στα ράφια από τον Νοέμβριο του 2010. Αυτό αποτέλεσε και την αφορμή να δεχτώ μήνυμα από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, ο οποίος τότε επιμελείτο ένα ένθετο του Metropolis free press υπό τον ρομαντικό τίτλο “Έρωτες του αστικού πολιτισμού”, ώστε να συμμετάσχω στο τεύχος Φθινοπώρου. Ασφαλώς και δέχτηκα. Διάφοροι Αθηναίοι καλούνταν να φωτίσουν άγνωστες πτυχές της πόλης και της ζωής τους, καταγράφοντας σκέψεις στο χαρτί και συμμετέχοντας φωτογραφικά σε κάποιο σημείο αναφοράς της πόλης. Μπορεί να μην ήμουν Αθηναίος, αλλά το κέντρο της πόλης υπήρξε τόσο καθοριστικό και χαρακτηριστικό από ένα σημείο και μετά που η συμμετοχή μου σε ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν σχεδόν φυσιολογική. Με την ίδια λογική περιλήφθηκαν και άλλοι.
Επέλεξα λοιπόν την στοά Ορφέως, η οποία εκ παραδρομής καταγράφηκε ως στοά Πεσμαζόγλου. Παρά το γεγονός ότι το ένθετο αφορούσε το Φθινόπωρο του 2010, εν τέλει κυκλοφόρησε σαν σήμερα και μπορεί κανείς να το διαβάσει ολόκληρο ΕΔΩ. Κοιτάζοντας πίσω, η πρώτη μου σκέψη είναι η εξής: δεν ξέρω αν όσα μεσολάβησαν, μεσολάβησαν σωστά. Πάντως μεσολάβησαν. Η διαδρομή Σαλαμίνα-Newcastle-πάλι Σαλαμίνα-Πειραιάς-Λονδίνο-Λευκωσία, έχει καταναλώσει τόνους καυσίμων, ώρες πτήσης και αναμονής, βιβλία, καφέδες, διλήμματα, ρίσκα, αποφάσεις, αλλά και κάποια αναπόφευκτα. Το παρακάτω κείμενο φωτογραφίζει την προσωπική συνθήκη μιας ολόκληρης εποχής που διατηρεί ως στρατηγικό σύνδεσμο με το “σήμερα” την καμπαρντίνα της φωτογραφίας, η οποία -κατά διαβολική σύμπτωση- πριν λίγες ώρες επέστρεψε από το καθαριστήριο.
“Θα μπορούσα ώρες να μιλάω για το κέντρο της Αθήνας, όπως θα μπορούσα να μιλάω για σένα. Να γεμίσω τις σελίδες φέρνοντας στο νου περπατημένες διαδρομές, φωτογραφίες sepia, σημειώσεις στο πόδι, βιβλία, φλιτζάνια με ζεστό καφέ, μελωδίες και μυρωδιές. Δεσίματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που όλο αυτό κατέστη ανάγκη και όχι ταπεινή επιθυμία. Μια ανάγκη συνοχής, συνάφειας και -γιατί όχι;- συνενοχής. Και η στοά; Πάντα αγαπούσες τις στοές, όπως κι εγώ. Περπάτημα ελαφρύ, πιάσιμο στο μπράτσο, επικοινωνία με σιωπή. Ίσως-ίσως και μια μικρή χορευτική φιγούρα προς τιμή της μελωδίας που συνοδεύει τέτοιες διαδρομές χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη. Χαμόγελο που καταλήγει σε μειδίαμα προδίδοντας στεγνά το σαράκι εντός μας, όσο κι αν προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από τύπους και προσχήματα. Πάντα από πάνω προς τα κάτω τα βήματα αυτά, από την Πανεπιστημίου στη Σταδίου· ποτέ αντίστροφα. Και πάντα νύχτα, να αναδύεται ο χαρακτήρας της πόλης που ξέρει να είναι ερωτεύσιμη ακόμα και στις πιο λάθος συνθήκες. γιατί οι συνθήκες μας για καιρό δεν ήταν αυτές που δικαιούμαστε. Θα μπορούσα ώρες να μιλάω για το κέντρο της Αθήνας, όπως ώρες θα μπορούσα να μιλάω για σένα. Εξάλλου, πάντα σας ένωνε η συνάρτηση που χρόνια παλεύω να ολοκληρώσω”.
Close Enough 