Μάθαμε να έχουμε άποψη και είναι λογικό στη χώρα που μεγαλώσαμε. Από παιδιά ψάχναμε το ηθικό δίδαγμα κάθε παραμυθιού και κάθε ιστορίας που έφτανε στα αυτιά μας. Ακούγαμε τους γονείς, τους παππούδες, τους γείτονες, τους δασκάλους, τους συμμαθητές, τους συναδέλφους πάντα να εκφράζουν έντονα και με πάθος την δική τους εκδοχή των πραγμάτων, την δική τους οπτική γωνία, το «πώς τα βλέπουν τα πράγματα». Να έχουν άποψη: μπλε, πράσινη, κόκκινη, ροζ, μαύρη άποψη.

Είναι κακό αυτό; Περίπου. Continue reading “ΠΕΡΙΠΟΥ” →