Είναι μέρες εκεί και περιμένει. Τι περιμένει; Δεν ξέρω κι ίσως ποτέ δεν θα ανακαλύψω κι ίσως στ’ αλήθεια να μην έχει καμία σημασία ή νόημα τελικά, όμως πατάω το κουμπί του ασανσέρ η ώρα τρεις τη νύχτα και κατεβαίνω να το βρω. Είναι ακόμα εκεί, όπως και χθες, όπως προχθές και τίποτα δεν δείχνει να του ‘χει αλλάξει θέση, ακουμπισμένο πάνω σ’ αυτό που κάποτε υπήρξε, εκεί που όλοι βάζουμε όσα πράγματα θέλουμε να ξεφορτωθούμε, να τα πάρει κάποιος άλλος, να μην πάνε χαμένα, κάπως να σωθούν αν θα μπορέσουν. Continue reading “Η ΜΝΗΜΗ ΣΕ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ (Ν.Φ)” →