Το καλοκαίρι του 2006 με βρήκε ως ασκούμενο φοιτητή σε κατάστημα μιας τράπεζας που δεν φημιζόταν ούτε για τις καλές της υπηρεσίες, ούτε για την εξυπηρέτηση, ούτε για τους όρους υπό τους οποίους δάνειζε στους πελάτες της. Παρόλα αυτά η πελατεία αυξανόταν συνεχώς. Ήταν η εποχή που υποτίθεται ότι όλα στη χώρα δούλευαν ρολόι, η ρευστότητα του χρήματος βρισκόταν σε οργασμό, οι τράπεζες άνοιγαν τη δραστηριότητά τους και ο κόσμος ένιωθε ότι μπορούσε να έχει πρόσβαση στο χρήμα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ήταν η εποχή που έπαιρνες δάνειο για να πας διακοπές με την οικογένειά σου στη Ρώμη, εμφανιζόμενος με μια ταυτότητα κι ένα εκκαθαριστικό, ενώ σε περίπτωση που ήσουν υπερχρεωμένος και τα κεντρικά δεν σου ενέκριναν το αίτημα, υπήρχε η δυνατότητα το δάνειό σου να εγκριθεί με μια εντολή του διευθυντή του καταστήματος. Τόσο απλά. Continue reading “ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΕΝΑ”
Close Enough 