Ξαφνιάστηκα όταν άκουσα για τη συνεργασία τους. Από το καλοκαίρι που άρχισαν να κυκλοφορούν τα νέα ως ψίθυρος, οι κεραίες μου ήταν στραμμένες κατά κει προσπαθώντας να εκμαιεύσω πληροφορίες. Στις λίγες συζητήσεις που είχα με κάποιους από τους συντελεστές, τα λόγια ήταν μετρημένα. Για συνέντευξη “εν όψει της κυκλοφορίας του δίσκου” ούτε λόγος. Λίγους μήνες μετά εμφανίστηκε στο Youtube το promo track με τίτλο “Ποτάμι”. Οι αντιδράσεις αμφίθυμες, σαν κάτι να έλειπε. Κράτησα από την πρώτη στιγμή μια συγκλονιστική Νατάσσα Μποφίλιου στην ερμηνεία και περίμενα τα υπόλοιπα.

Την περασμένη Τρίτη στον Μπλε Παπαγάλο ήταν όμορφα και ζεστά. Πάνελ δεν υπήρχε, ούτε μικρόφωνα, ούτε σκηνή, ούτε ίχνος επισημότητας. Τι υπήρχε; Υπήρχαν καφέδες και ποτά και άνθρωποι που είχαν πάει για να ακούσουν για πρώτη φορά αυτό τον δίσκο για τον οποίο οι συντελεστές του μάλλον απέφευγαν να μιλήσουν για μήνες. Μέχρι χθες. Η πρόσκληση της εταιρίας δε, είχε τη σημείωση “ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ” που σήμαινε ότι η προακρόαση ήταν υπόθεση ενός κλειστού κύκλου ανθρώπων του χώρου, κυρίως δημοσιογράφων και εργαζόμενων της εταιρίας παραγωγής. Κι άλλη μυστικοπάθεια- η περιέργεια έχει αρχίσει και γίνεται ενοχλητική, δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοια. Εσκεμμένο; Ας είναι.

Λίγα λόγια από τον Αντώνη Βιλλιώτη, διευθυντή της Feelgood Records και κατευθείαν στην ακρόαση. Τα τραγούδια άρχισαν να παίζουν με τη σειρά και με ένταση στα μεγάφωνα του μαγαζιού, και αν εξαιρέσεις τους φωτογράφους που αναζητούσαν τις κατάλληλες γωνίες λήψης, όλοι οι υπόλοιποι περάσαμε σε κατάσταση σχετικής ακινησίας. Πώς είναι να ακούς έναν ολόκληρο δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος, σε ένα cafe γεμάτο κόσμο προσπαθώντας να μη χάσεις ούτε νότα ούτε στίχο; Για πολλούς επρόκειτο για μια άγνωστη διαδικασία. Κάποιοι παράλληλα με την ακρόαση διαβάζαν τους στίχους από τον φάκελο που μας χαρίστηκε. Άλλοι όχι.

Επί της ουσίας τώρα. Παρά την μικρή εκκρεμότητα που είχε αφήσει στους περισσότερους από εμάς, το “Ποτάμι” πήρε τη θέση του ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια. Η δομή της συγκεκριμένης δουλειάς δίνει αυτό που δεν δίνουν τα κομμάτια αν τα ακούσεις μεμονωμένα, τη συνοχή, κι αυτό αποτελεί μια νίκη εξ αρχής. Πρόκειται σαφώς για έναν δίσκο που χρίζει πολλαπλών ακροάσεων. Ένας πολύ καλός Θέμης Καραμουρατίδης στο μουσικό σκέλος και εξελιγμένος στο ενορχηστρωτικό, συνάντησε και έδεσε με έναν πολύ δυνατό Οδυσσέα Ιωάννου, ίσως τον καλύτερο των τελευταίων χρόνων. Στις ερμηνείες, ο πάντα στιβαρός και αποτελεσματικός Σωκράτης Μάλαμας μπορεί να μην απέκτησε νέο σουξέ για τα πολυπληθή live του, έβαλε όμως στη φαρέτρα τραγούδια για τα οποία θα πρέπει να είναι προσωπικά υπερήφανος, αφήνοντας για λίγο στην άκρη το φανατικό κοινό του να έχει τις αντιρρήσεις που πάντα έχει σε τέτοιες περιπτώσεις. Τέλος, η Νατάσσα Μποφίλιου δίνει ρέστα, δείχνοντας ότι καμιά δυσκολία, αμφιβολία ή ανασφάλεια δεν νιώθει μακριά από τη στιχουργική της φωλιά, τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Ερμηνευτικά είναι η Μποφίλιου που όλοι ξέρουμε, σε Κάποιες στιγμές ίσως και κάτι παραπάνω. Στα συν η εξαιρετική, θεατρική της αφήγηση στο “Το όνομά μου”.

Καλοτάξιδες λοιπόν οι Πρώτες Λέξεις που από τις 15 Δεκεμβρίου θα βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων (όσων απέμειναν). Αυτός ο δίσκος, όπως όλα δείχνουν, έπρεπε να γίνει.