Αραβικό καφέ σε μια γειτονιά του Λονδίνου, ζώνη Β’. Περισσότερο λειτουργεί ως σαντουιτσάδικο-φαγάδικο, ενώ παράλληλα προσφέρει και υπηρεσίες ίντερνετ και εκτύπωσης με τρεις ολόκληρους υπολογιστές κι ένα φωτοτυπικό-εκτυπωτή στον στόλο μηχανημάτων του. Ιδιοκτήτες ένα ζευγάρι με ένα παιδί. Μια βιτρίνα με φαγητά μαγειρεμένα από το πρωί ή από το προηγούμενο βράδυ, μέσα σε άσπρες πιατέλες, τυλιγμένα με διάφανη μεμβράνη. Φωτίζονται με λάμπες φθορίου που είναι ενσωματωμένες στη βιτρίνα. Μια μηχανή του καφέ μουγκρίζει πού και πού στάζοντας καφέδες. Οι πελάτες είναι λίγοι και σταθεροί, οι φάτσες είναι οικείες, έχουν ξανάρθει, έχουμε χαιρετηθεί με καναδυό, συνήθως μου μιλούν Αραβικά. Αν και κατάλευκος, η κοψιά μου ομολογουμένως ξεγελάει, τους πετάω και κανένα as-salamu alaykum και μπερδεύονται. Μέχρι εκεί ξέρω όμως και καναδυό βρισιές. Η βωμολοχίες ενίοτε ενώνουν τους λαούς. Continue reading “ΔΥΟ ΛΙΡΕΣ ΚΙ ΕΝΑ email ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ” →