Οι δημοκρατίες που θεωρούν ότι δεν έχουν αδιέξοδα καλούνται συχνά στην εποχή μας να αναμετρηθούν με τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά και ακόμα πιο συχνά να αντιμετωπίσουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. Δεν είναι δε λίγες οι φορές, κατά τις οποίες η συνειδητοποίηση πως οι πληγές δεν οφείλονται ούτε σε ατύχημα ούτε σε παρεξήγηση οδηγεί τις δημοκρατίες σε υπαρξιακές κρίσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Continue reading “ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΙΛΟΥΣ”
Φεύγουμε από τη χώρα μας, αλλά αυτό δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Εξάλλου η γενιά μου, ως θύμα μιας κρίσης που έπιασε απροετοίμαστο ακόμα και τον Θεό, είναι ευέλικτη. Ακόμα και εκείνοι που δεν εμπίπτουν σε αυτό που θεωρείται «τα καλύτερα μυαλά», βγαίνοντας έξω, βρήκαν τον δρόμο τους, ζουν τη ζωή τους και κάνουν όνειρα έστω και όχι κάτω από τον απέραντο ελληνικό γαλάζιο ουρανό.
Continue reading “ΜΗΤΡΙΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ”
Εδώ και χρόνια, κάνω ένα γκάλοπ. Όχι συνεχώς και σίγουρα χωρίς καμία συνέπεια, απλά και μόνο όταν έρθει από μόνο του. Ρωτάω τους ανθρώπους της γενιάς μου (γύρω στα 30) αν θα ανταποκρίνονταν θετικά στη γενική επιστράτευση σε περίπτωση πολέμου. Οι απαντήσεις που μπορεί να δεχτεί το γκάλοπ είναι εκ των πραγμάτων οι εξής δύο: “ναι” και “όχι”. Continue reading “ΓΚΑΛΟΠ”
Μάθαμε να έχουμε άποψη και είναι λογικό στη χώρα που μεγαλώσαμε. Από παιδιά ψάχναμε το ηθικό δίδαγμα κάθε παραμυθιού και κάθε ιστορίας που έφτανε στα αυτιά μας. Ακούγαμε τους γονείς, τους παππούδες, τους γείτονες, τους δασκάλους, τους συμμαθητές, τους συναδέλφους πάντα να εκφράζουν έντονα και με πάθος την δική τους εκδοχή των πραγμάτων, την δική τους οπτική γωνία, το «πώς τα βλέπουν τα πράγματα». Να έχουν άποψη: μπλε, πράσινη, κόκκινη, ροζ, μαύρη άποψη.
Είναι κακό αυτό; Περίπου. Continue reading “ΠΕΡΙΠΟΥ”
Close Enough 