Μέσα στο μετρό του Λονδίνου τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Τα δρομολόγια, τα εισιτήρια, οι χρόνοι, οι διαδρομές. Αν εξαιρέσεις κάποιους μουσικούς που παίζουν στις σήραγγες που ενώνουν τη μια γραμμή με την άλλη, τίποτα δεν κλονίζει την κανονικότητα αυτού του δαιδαλώδους συστήματος. Καθώς πιάνουμε θέση ανάμεσα στους συνεπιβάτες, το μάτι της διπλανής μου πέφτει πάνω σε έναν Ανατολίτη άντρα γύρω στα 40, με σκούρο δέρμα, μακρύ γένι και μικρά μάτια. Μεσανατολίτης. Δεν φοράει κάτι ασυνήθιστο, δεν θυμάμαι ακριβώς, βαστάει όμως μια παραγεμισμένη τσάντα πλάτης, ένα backpack, χιλιοταλαιπωρημένο και βρόμικο. Είναι κάπως ιδρωμένος, μάλλον έτρεχε.
Σήκω, αλλάζουμε τρένο, μου λέει η διπλανή. Τι έπαθες; ρωτάω. Αυτός είναι ύποπτος, πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ, δεν ξέρεις καμιά φορά. Continue reading “ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ”
Close Enough 