Οι δημοκρατίες που θεωρούν ότι δεν έχουν αδιέξοδα καλούνται συχνά στην εποχή μας να αναμετρηθούν με τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά και ακόμα πιο συχνά να αντιμετωπίσουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. Δεν είναι δε λίγες οι φορές, κατά τις οποίες η συνειδητοποίηση πως οι πληγές δεν οφείλονται ούτε σε ατύχημα ούτε σε παρεξήγηση οδηγεί τις δημοκρατίες σε υπαρξιακές κρίσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Continue reading “ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΙΛΟΥΣ”
Στο συμπέρασμα ότι οι πολίτες αξίζει να προσέρχονται στις κάλπες προκειμένου να ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η δημοκρατία ως πολιτειακό σύστημα και παρά τις δομικές της αδυναμίες, κατέληξαν ο δικηγόρος Γιώργος Κολοκασίδης και ο Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου Σταύρος Τομπάζος. Continue reading “Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ (ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΗΣ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΗΦΟΥ”
Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2009 κι έπειτα, τα πράγματα ήταν πάνω-κάτω ξεκάθαρα όσον αφορά τα κομματικά μπλοκ που σχηματίστηκαν. Υπήρχαν δύο μεγάλα κόμματα που έδιναν μάχη για την Κυβέρνηση, ένα τρίτο κόμμα που φιλοδοξούσε να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή σε περίπτωση μη-αυτοδυναμίας, αναλαμβάνοντας κάποια χαρτοφυλάκια στο κυβερνητικό σχήμα (τάζοντας στον κόσμο ενδοκυβερνητική αντίσταση κι έλεγχο) και τα υπόλοιπα κόμματα που είτε είχαν δογματικά ιδεολογικά άλλοθι για να κερδίσουν ψήφους είτε στόχευαν τη διαμαρτυρία και όχι την εμπιστοσύνη. Continue reading “ΨΗΦΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ”
Ένα από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στους ανθρώπους που συναναστρέφομαι και οι οποίοι δεν αποτελούν ούτε κομματικά στελέχη, αλλά ούτε και παραδοσιακούς ψηφοφόρους κάποιου συγκεκριμένου κόμματος, είναι ότι κάθε φορά καταφθάνουν στο εκλογικό τους κέντρο, την ημέρα των εκλογών, με τις ίδιες σκέψεις. Δεν έχει σημασία ποιες είναι αυτές, δεν το εξετάζω. Άλλον τον βαραίνει περισσότερο η ανεργία, άλλον οι χαμηλοί μισθοί, άλλον η φορολογία που έχει κάνει την μικρή του επιχείρηση να φλερτάρει με το λουκέτο. Το –όχι και τόσο- παράξενο, είναι ότι από εκλογές σε εκλογές τα τελευταία χρόνια, φαίνεται ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα διακυβεύματα είναι πάνω κάτω τα ίδια, οι ιδεολογικές διαφορές στα μεγάλα κόμματα έχουν πάει κάπως στην άκρη και το στοίχημα της ανάκαμψης αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας φαίνεται να μην έχει πολιτικά περιθώρια ελιγμών και διαφοροποιήσεων για τα κόμματα που θα επικρατήσουν. Continue reading “Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ”
Ένα από αυτά που με απασχόλησαν μετά τις δημοτικές εκλογές του 2014 και την σύντομη εμπειρία που αποκόμισα στο στίβο μιας κλειστής κοινωνίας (με ό,τι συνεπάγεται το επίθετο “κλειστός” για μια κοινωνία) είναι η απότομη αλλαγή γοήτρου σε κάποιους ανθρώπους. Άνθρωποι που έχαιραν μεγάλης εκτίμησης και ξαφνικά, μέσα από ένα λάθος, μια ατυχή δήλωση αλλά πολύ περισσότερο μέσα από την εκλογική τους ήττα, έχασαν μεγάλο μέρος του γοήτρου τους στην τοπική κοινωνία. Κοινώς, δεν τους συμπαθεί πια ο κόσμος και δεν τους στηρίζει, τουλάχιστον όχι όσο πριν. Από την άλλη μεριά, άνθρωποι οι οποίοι ουδέποτε ξεχώρισαν μέσα στο σύνολο, ουδέποτε πέτυχαν κάτι σεβαστό στη ζωή τους, άνθρωποι που δεν είχαν να επιδείξουν ούτε ζηλευτό παρελθόν ούτε -κατά τα προβλεπόμενα, ποτέ δεν ξέρεις όμως- ελπιδοφόρο μέλλον, βρέθηκαν να αναδύονται κοινωνικά ως συμπαθείς κι αναγνωρίσιμες περσόνες. Τι μεσολάβησε; Μα ασφαλώς οι εκλογές. Αυτοί οι πολίτες έχουν την τιμητική τους στο παρόν κείμενο. Continue reading “ΓΟΗΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ”
Close Enough 