Στο άκουσμα της είδησης ότι ο πατέρας της μικρής Άννυ την είχε δολοφονήσει και είχε εξαφανίσει το πτώμα της με πρωτοφανή τρόπο, συνέβη αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας σε κάθε παρόμοιο περιστατικό. Λαϊκά δικαστήρια, αυτόκλητοι τιμωροί, κρεμάλες και ασφαλώς η πρακτική της θανατικής ποινής, επανέρχονται εν μία νυκτή στη δημόσια συζήτηση. Το κράτος δικαίου πάει περίπατο, η Δικαιοσύνη μας φαίνεται εξωφρενικά λίγη, οι έννοιες του σωφρονισμού, της επανένταξης και του δικαιώματος στην υπεράσπιση αυτοαναφλέγονται ενώ το εθνικό φρόνημα νιώθει την ανάγκη να προστατευτεί από το ξένο και να ξορκίσει το ξενόφερτο κακό, προτάσσοντας επιχειρήματα κάνουν κάθε λογική διαδικασία και επιχειρηματολογία να αυτοκτονούν ταπεινωμένες και με δάκρυα στα μάτια. Continue reading “ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΠΟΛΥ” →