Την αμέριστη στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Κυπριακή Δημοκρατία όσον αφορά στο ζήτημα των αυξημένων προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών εξέφρασε από τις Βρυξέλλες όπου τον συναντήσαμε ο Ευρωπαίος Επίτροπος Μετανάστευσης Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας Δημήτρης Αβραμόπουλος.
Continue reading “ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ”
Είμαστε στον αέρα του Ράδιο Πρώτο. Ανοίγω το μικρόφωνο και διαβάζω αυτολεξεί την τελευταία παράγραφο του βιβλίο τού «Αστείον είναι…» (εκδόσεις Αιγαίον 2018) από την 253η σελίδα.
«Τι είναι λοιπόν το αστείον; Τι σημασία έχει; Κι όπως παραινέσαμε ξεκινώντας το… ανά χείρας, αφήστε το πουλί σας ήσυχο. Και γελάστε. Παρακαλώ». Εκεί, μου άρπαξε το λόγο.
Continue reading “ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΤΕΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ”
Οι μαθητικοί αγώνες, η αντίσταση στη χούντα των συνταγματαρχών, το Πολυτεχνείο, η Αριστερά και η φιλοδοξία ενός ανθρώπου που δεν κουράζεται να μιλάει για αρχές και αξίες. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής μας μιλάει για τον Γιαννάκη πίσω από τον Ομήρου. Continue reading “Η ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ”
Ένα από αυτά που με απασχόλησαν μετά τις δημοτικές εκλογές του 2014 και την σύντομη εμπειρία που αποκόμισα στο στίβο μιας κλειστής κοινωνίας (με ό,τι συνεπάγεται το επίθετο “κλειστός” για μια κοινωνία) είναι η απότομη αλλαγή γοήτρου σε κάποιους ανθρώπους. Άνθρωποι που έχαιραν μεγάλης εκτίμησης και ξαφνικά, μέσα από ένα λάθος, μια ατυχή δήλωση αλλά πολύ περισσότερο μέσα από την εκλογική τους ήττα, έχασαν μεγάλο μέρος του γοήτρου τους στην τοπική κοινωνία. Κοινώς, δεν τους συμπαθεί πια ο κόσμος και δεν τους στηρίζει, τουλάχιστον όχι όσο πριν. Από την άλλη μεριά, άνθρωποι οι οποίοι ουδέποτε ξεχώρισαν μέσα στο σύνολο, ουδέποτε πέτυχαν κάτι σεβαστό στη ζωή τους, άνθρωποι που δεν είχαν να επιδείξουν ούτε ζηλευτό παρελθόν ούτε -κατά τα προβλεπόμενα, ποτέ δεν ξέρεις όμως- ελπιδοφόρο μέλλον, βρέθηκαν να αναδύονται κοινωνικά ως συμπαθείς κι αναγνωρίσιμες περσόνες. Τι μεσολάβησε; Μα ασφαλώς οι εκλογές. Αυτοί οι πολίτες έχουν την τιμητική τους στο παρόν κείμενο. Continue reading “ΓΟΗΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ”
Το καλοκαίρι του 2006 με βρήκε ως ασκούμενο φοιτητή σε κατάστημα μιας τράπεζας που δεν φημιζόταν ούτε για τις καλές της υπηρεσίες, ούτε για την εξυπηρέτηση, ούτε για τους όρους υπό τους οποίους δάνειζε στους πελάτες της. Παρόλα αυτά η πελατεία αυξανόταν συνεχώς. Ήταν η εποχή που υποτίθεται ότι όλα στη χώρα δούλευαν ρολόι, η ρευστότητα του χρήματος βρισκόταν σε οργασμό, οι τράπεζες άνοιγαν τη δραστηριότητά τους και ο κόσμος ένιωθε ότι μπορούσε να έχει πρόσβαση στο χρήμα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ήταν η εποχή που έπαιρνες δάνειο για να πας διακοπές με την οικογένειά σου στη Ρώμη, εμφανιζόμενος με μια ταυτότητα κι ένα εκκαθαριστικό, ενώ σε περίπτωση που ήσουν υπερχρεωμένος και τα κεντρικά δεν σου ενέκριναν το αίτημα, υπήρχε η δυνατότητα το δάνειό σου να εγκριθεί με μια εντολή του διευθυντή του καταστήματος. Τόσο απλά. Continue reading “ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΕΝΑ”
Close Enough 