Είναι μέρες εκεί και περιμένει. Τι περιμένει; Δεν ξέρω κι ίσως ποτέ δεν θα ανακαλύψω κι ίσως στ’ αλήθεια να μην έχει καμία σημασία ή νόημα τελικά, όμως πατάω το κουμπί του ασανσέρ η ώρα τρεις τη νύχτα και κατεβαίνω να το βρω. Είναι ακόμα εκεί, όπως και χθες, όπως προχθές και τίποτα δεν δείχνει να του ‘χει αλλάξει θέση, ακουμπισμένο πάνω σ’ αυτό που κάποτε υπήρξε, εκεί που όλοι βάζουμε όσα πράγματα θέλουμε να ξεφορτωθούμε, να τα πάρει κάποιος άλλος, να μην πάνε χαμένα, κάπως να σωθούν αν θα μπορέσουν. Continue reading “Η ΜΝΗΜΗ ΣΕ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ (Ν.Φ)” →

Tον είχα δει μόνο μια φορά στη ζωή μου. Για να είμαι ακριβής, δεν ήξερα καν ποιος είναι, πώς τον λένε, αν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν σε μια έκθεση βιβλίου, αν δεν κάνω λάθος στο Ζάπειο. Πουλούσε βιβλία σε έναν πάγκο. Δεν θυμάμαι περισσότερα. Η επαφή μας είχε διάρκεια περίπου δεκαπέντε λεπτά και δεν επρόκειτο για διάλογο. Ο Χρίστος Δάρρας μονολογούσε ακατάπαυστα επί δεκαπέντε λεπτά. Πήγα εκεί σχεδόν επί τούτου, έψαχνα να βρω το καταπληκτικό βιβλίο “Αμλέτος Τραγωδία Σαικσπείρου” από τις εκδόσεις Ιδεόγραμμα σε μετάφραση του Ιάκωβου Πολυλά. Το βρήκα. Continue reading “ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΑΡΡΑΣ” →