Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017, ώρα απογευματινή. Εγκαταλείπω το μέγαρο του SIGMA στον Παρισινό και οδεύω προς την Παλιά Λευκωσία. Ένδυση ημιεπίσημη, έχει προηγηθεί συνέντευξη, δεν έχει σημασία με ποιον. Περνώντας τα φανάρια της Βουλής προς τον κυκλικό κόμβο του Μάρκου Δράκου στρέφω το βλέμμα αριστερά και το βλέπω.
Continue reading “ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΟΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΗΤΑΝ ΚΟΥΦΑΡΙ”Κείμενα
ΠΙΝΕΖΕΣ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Όσοι γνωρίζουν προσωπικά τον Μάνο Ελευθερίου, διακατέχονται μάλλον από την αίσθηση ότι δεν έχει ταξιδέψει και πολύ. Δεν είναι μόνο η μαζεμένη και συγκρατημένη εξωτερική του εμφάνιση και συμπεριφορά, ούτε ο αέρας δωματίου που αποπνέει όταν συνομιλείς μαζί του. Είναι ίσως και η βαθιά ενασχόλησή του με το χαρτί, με τα αρχεία, με τις αποθήκες της μνήμης που βρίσκονται κρυμμένες, μπερδεμένες και σκονισμένες μακριά από κάθε εξωστρέφεια που ενδεχομένως να τους πρέπει. Φωτογραφίες και γράμματα, χειρόγραφα και αφιερώσεις, μελανοδοχεία και κονδυλοφόροι, ζωγραφιές και βιβλία. Είναι ο σιγανός τόνος της φωνής, η εμμονή με αντικείμενα και καταστάσεις που δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις για να συναντήσεις. Αρκεί να έχεις μια καλή συναίσθηση του χρόνου και της επίδρασης αυτού πάνω στην ύλη, στο σώμα και στο μυαλό, που ούτως ή άλλως δεν γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς. Continue reading “ΠΙΝΕΖΕΣ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ”
ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΠΟΛΥ
Στο άκουσμα της είδησης ότι ο πατέρας της μικρής Άννυ την είχε δολοφονήσει και είχε εξαφανίσει το πτώμα της με πρωτοφανή τρόπο, συνέβη αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας σε κάθε παρόμοιο περιστατικό. Λαϊκά δικαστήρια, αυτόκλητοι τιμωροί, κρεμάλες και ασφαλώς η πρακτική της θανατικής ποινής, επανέρχονται εν μία νυκτή στη δημόσια συζήτηση. Το κράτος δικαίου πάει περίπατο, η Δικαιοσύνη μας φαίνεται εξωφρενικά λίγη, οι έννοιες του σωφρονισμού, της επανένταξης και του δικαιώματος στην υπεράσπιση αυτοαναφλέγονται ενώ το εθνικό φρόνημα νιώθει την ανάγκη να προστατευτεί από το ξένο και να ξορκίσει το ξενόφερτο κακό, προτάσσοντας επιχειρήματα κάνουν κάθε λογική διαδικασία και επιχειρηματολογία να αυτοκτονούν ταπεινωμένες και με δάκρυα στα μάτια. Continue reading “ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΠΟΛΥ”
ΣΥΡΙΖΑ: ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ
Υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν και ψήφισαν. Υπήρξαν άλλοι που δεν πίστεψαν, αλλά ψήφισαν δια της ατόπου απαγωγής με την ελπίδα να μην υλοποιηθεί το σύνολο των εξαγγελιών. Υπήρξαν άνθρωποι που δεν πίστεψαν, δεν ψήφισαν αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες είδαν το εθνικό αίσθημα να εκτοξεύεται και την καρδιά τους να χτυπά σε ρυθμό πατριωτισμού και υπερηφάνειας, που δάκρυσαν με την Καισαριανή και πανηγύρισαν με τον Βαρουφάκη κάνοντας κωλοδάχτυλα στον Ντάισελμπλουμ μπροστά από την οθόνη. Υπήρξαν άνθρωποι που θα ψήφιζαν ούτως ή άλλως, καθώς το ‘χουν σύστημα να επιβιώνουν ρυμουλκούμενοι από τις κομματικές μηχανές προσαρμοζόμενοι καταλλήλως. Υπήρξαν σαφώς και άνθρωποι που δεν κατατάσσονται σε καμιά από τις παραπάνω κατηγορίες. Η μοίρα όλων όμως είναι κοινή και, την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, δεν εξαρτάται από ένα πλέγμα πολιτικών κατευθύνσεων, μια ιδεολογία ή ένα σύνολο συνεργατών, την τύχη, τα άστρα ή τον καιρό. Εξαρτάται από τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις ενός και μόνο ανθρώπου. Το risk diversification -που λέμε στο χωριό μου- έχει πάει περίπατο. Continue reading “ΣΥΡΙΖΑ: ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ”
ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ
Μέσα στο μετρό του Λονδίνου τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Τα δρομολόγια, τα εισιτήρια, οι χρόνοι, οι διαδρομές. Αν εξαιρέσεις κάποιους μουσικούς που παίζουν στις σήραγγες που ενώνουν τη μια γραμμή με την άλλη, τίποτα δεν κλονίζει την κανονικότητα αυτού του δαιδαλώδους συστήματος. Καθώς πιάνουμε θέση ανάμεσα στους συνεπιβάτες, το μάτι της διπλανής μου πέφτει πάνω σε έναν Ανατολίτη άντρα γύρω στα 40, με σκούρο δέρμα, μακρύ γένι και μικρά μάτια. Μεσανατολίτης. Δεν φοράει κάτι ασυνήθιστο, δεν θυμάμαι ακριβώς, βαστάει όμως μια παραγεμισμένη τσάντα πλάτης, ένα backpack, χιλιοταλαιπωρημένο και βρόμικο. Είναι κάπως ιδρωμένος, μάλλον έτρεχε.
Σήκω, αλλάζουμε τρένο, μου λέει η διπλανή. Τι έπαθες; ρωτάω. Αυτός είναι ύποπτος, πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ, δεν ξέρεις καμιά φορά. Continue reading “ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ”
Close Enough 