Ο θάνατος του Νίκου Παναγιωτόπουλου ήρθε μετά από εκείνον του David Bowie και κούμπωσε. Ήρθε να σφραγίσει το γεγονός ότι το 2016, φορτωμένο με τα απωθημένα των προηγούμενων ετών, όπως και κάθε νέο έτος, δεν μπήκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η παγκόσμια Τέχνη μετρά ήδη την πρώτη μεγάλη της απώλεια και η δική μας, μισή ιδιωτική και μισή δημόσια ελληνική Τέχνη, τη δικιά της. Ο σκηνοθέτης που αγάπησε την Αθήνα σαν να ‘τανε δική του, την αντιμετώπισε ως πεδίο παθών, μαχών και προσωπικού δράματος, τη φιλτράρισε μέσα από τον φακό του και μετέφρασε τα ανθρώπινα συμπλέγματά της σε σκηνές πάνω στην οθόνη, δεν είναι πια εν ζωή. Continue reading “Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ” →

Από τη στιγμή που τα πρώτα ευρήματα της αρχαιολογικής ανασκαφής στον λόφο Καστά, στην ανατολική Μακεδονία, είδαν το φως της δημοσιότητας, η υπόθεση του μνημείου της Αμφίπολης απασχόλησε και απασχολεί τόσο την κοινή γνώμη και την ακαδημαϊκή κοινότητα, όσο και την πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Πεδίο αντιπαράθεσης και συγκρούσεων, αμφισβητήσεων και ενίοτε ερίδων, το ταφικό μνημείο μονοπώλησε την επικαιρότητα όσο κανένα άλλο ανασκαφικό γεγονός, για περισσότερο από ένα χρόνο. Το τι πραγματικά είναι και σε ποιον ανήκει ο Τάφος της Αμφίπολης αργήσαμε (σχετικά) να το μάθουμε, με πολλούς από τους -θεσμικά ή εξωθεσμικά- εμπλεκόμενους να προσπαθούν να επιταχύνουν τις διαδικασίες, αγνοώντας ίσως ότι στην επιστήμη της αρχαιολογίας απαιτείται χρόνος, υπομονή, μεθοδικότητα και ακρίβεια.  Continue reading “ΠΕΡΙ ΗΦΑΙΣΤΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ” →