Η περασμένη δεκαετία για τον προσωπικό μου λογαριασμό έκλεισε με πιστωτικό υπόλοιπο. Εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο το 2010 (Η Καχυποψία ενός άλλοθι), το δεύτερο το 2014 (Σκιά γυναίκα) και το τρίτο το 2019 (Τρεις τελείες). Από το “ξεσκαρτάρισμα” των πρωτόλειων μέχρι την συνειδητοποίηση χρειάστηκε να περάσουν όντως 10 χρόνια, όχι εύκολα σε κάθε επίπεδο. Αλλά όχι και στεγνά. Αν εξαιρέσεις την πρώτη, οι άλλες δυο γέννες είχαν εξαιρετικά δυνατούς πόνους και αμέτρητες συσπάσεις. Δεν ξέρω πόσο μετρήσιμοι είναι αυτοί οι απολογισμοί. Περισσότερο νιώθω ότι για όσους καταπιάνονται με αυτό το είδος του λόγου -κάτι που μόνο από βαθιά ανάγκη μπορεί να γίνει- είναι μια διαδικασία ωρίμανσης κατά την οποία, πέραν της πρώτης ύλης, η θερμοκρασία, η πίεση και το περιβάλλον παίζουν πρωτεύοντα ρόλο. Έτσι, η δεκαετία σε κάποιες περιπτώσεις άφησε πληγές, σε άλλες άφησε σημάδια. Σε προσωπικό επίπεδο, τουλάχιστον, είχε απ’ όλα: από αρχικές ελπίδες μέχρι τελικές διαψεύσεις και από φερέλπιδες ανατολές μέχρι μνήματα. Όλα αυτά αποτυπώνονται τόσο στα τρία βιβλία όσο και στα σκόρπια δημοσιευμένα ποιήματα που αξιώθηκα κατά καιρούς. Ένα πράγμα δεν είχε η δεκαετία που έφυγε: πανηγυρισμούς. Εν έτει 2020 λοιπόν, το ερώτημα παραμένει: τι σημαίνει γράφω και εκδίδω ποίηση; Για ποιον και γιατί; Και πώς; Βαθιά ατομική υπόθεση εδώ και χρόνια, η ποίηση δυσκολεύεται να συντονιστεί με την δημιουργία του άλλου. Όποτε συνέβη, το βεγγαλικό έσβησε μάλλον νωρίς. Ίσως το στοίχημα του ποιητή για τη νέα δεκαετία είναι να εκφράσει ατομικότητες και όχι συλλογικότητες. Ίσως πίσω από κλειστές πόρτες και οθόνες που αναβοσβήνουν, να σιγοκαίει το αίτημα της ποίησης για το από εδώ και στο εξής. Η συνείδησή μου, πάντως, δυσκολεύεται να εξοικειωθεί με κάτι τέτοιο. Οψόμεθα. 

*Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα “Η Εποχή“.