Δήθεν αρκεί

Σκέφτομαι
δεν θα περάσουν πλέον βράδια φιλικά
προσκείμενα στις εποχές που νοσταλγούμε
φεύγοντας κι ερχόμενοι
και πάλι απ’ την αρχή χωρίς τα ίχνη ματαιοδοξίας.

Καπνίσαμε τσιγάρα
αναλογιζόμενοι τι μας ενώνει και τις τους χωρίζει
μα έσκαβε πάντα εντός εκείνο το σκουλήκι
μην γίνεις σαν κι αυτούς
όχι σαν κι αυτούς
χωρίς να ξέρουμε
χωρίς να μάθαμε ποτέ
ποιοι τελικά ήταν οι άλλοι ποιοι εμείς
και ποιοι που περισσέψαν.

Μεγαλώνοντας το κεφάλι χτυπάει σε τοίχους
χωρίς φωνή
χωρίς κανένας να ονομάσει τη σκληρότητα
ως σκληρότητα
και τον τοίχο ως τοίχο
μόνο τα δόντια να συνθλίβονται το ένα πάνω στο άλλο
καταπίνοντας σάλιο και λέγοντας
δόξα τω θεώ.

Σκέφτομαι
δεν θα περάσουν πλέον μέρες δίχως «όχι»
που θα πνιγεί εντός μας και θα κάτσει σαν βαρίδι
δίνοντας στον βυθό μια επιπλέον αντίθεση.

Ό,τι αρνηθήκαμε δεν θα ‘ναι ό,τι αξίζει
κι ό,τι αξίζει
θα προσπεράσει ανάμεσα σε ήχους απ’ το παρελθόν
ανάμεσα σε «θέλω» και «μπορώ»
ανάμεσα σε υποσχέσεις που πήγαν άκλαυτες
στο πρώτο «πίστεψέ με».

Όσα πιστέψαμε
έχουν την πλάτη κολλημένη στη σκιά
που σαν σκιά έχει τον ήλιο νικημένο
που έχει το φως ρεζέρβα ίσως για ώρα ανάγκης
ανοίγοντας συρτάρια και διαλέγοντας μια λύση
ανάμεσα σε κάποιες άλλες λύσεις
κι αυτό δήθεν αρκεί.

Άκρη

Μέρες υγρές εδώ στην άκρη του Λονδίνου
αναρωτιέμαι πού είναι ταμένος ο καιρός
τώρα τα μάτια δεν βλέπουν προς τα πίσω
και τα μαλλιά των γυναικών δεν δείχνουν τους ανέμους
πάνω σε ένα κεφάλι υδρόγειο.

Θυμάμαι τα λαθραία λόγια: βροχή πολλή και πώς θ’ αντέξεις.

Μα η βροχή είναι νερό και στο νερό επιστέφω
μιας κι από εκεί προήλθα κατά τα γραφάς
υπό συνθήκη δύσκολη και άβολη
παράφορη όσο η ξένη θάλασσα στην ίσαλο γραμμή
στα μάτια ενός ναύτη
στα χέρια μια ισόβιας στιγμής που γράφτηκε αμαρτία.

Δεν είναι ψέμα πως οι άκρες
κόβουν βαθύτερα και πιο πολύ
μπορεί και δίχως πόνο αν θέλουν να σε ξεγελάσουν
μα πες μου αλήθεια
πόσες φορές κόβεται το ελάχιστο
πόσες φορές διπλώνεται το γράμμα
πόσες αγάπες σου ν’ αναπολήσεις δίχως την αίσθηση της μιας;

Επιβιώνω εδώ χωρίς σειρά και μέτρο
χωρίς το νόμο του κορμιού
μάλλον στο έλεος μιας προπατορικής θυσίας
ανώνυμος εν μέσω επωνύμων
κι ανυπόγραφος που δεν κατάφερα την άνοιξη ως τώρα.

Ξέχασα πως μπορούσα σου γράψω
κι έτσι
έγραψα όσα έπρεπε στον εαυτό μου
ξανά και ξανά μέχρι να κουραστώ
ή να βρεθεί μια ανάσα να με αποπλανήσει
για ένα βράδυ ή μισό ή και πιο λίγο
μακριά απ’ όσα είχα σκεφτεί και γράψει
δήθεν στο πλαίσιο μιας παρελθούσας διαστροφής
δήθεν πως έπρεπε να καθαρίσω μέσα μου πριν επιστρέψω
δήθεν πως υπερβάλλω σαν ένας άνθρωπος κι εγώ
πίσω απ’ το τζάμι της βροχής
στο αίμα μιας πόλης που ξέρει να κοιμάται
να σωπαίνει και ν’ αποτιμά όντας αλάνθαστη.

Ίσως αυτό να υπήρξε η λύση
για όσα δεν κατάφερε να κόψει αυτή η άκρη
που εσύ την βλέπεις όνειρο κι εγώ τη λέω ζωή μου.

Εκτός

Μια μέρα
η πόρτα θα χτυπήσει
θα έρθουν όλα τα υπόλοιπα
εκτός από εσένα.
Τότε
θα έχεις ήδη καταλάβει καλά
ότι η προδοσία έχει να κάνει με το αίμα
το αίμα με την πίστη
και η πίστη με την πρώτη φορά
που καμιά φορά
πονάει για πάντα.

*Πρώτη δημοσίευση poiein.gr