Λευκωσία, Μάιος 2018. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης φτάνει στη μοιρασμένη πόλη με αφορμή δυο προβολές στο Έρμα. Η μια είναι για τα Φτηνά τσιγάρα. Η δεύτερη για ένα ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στον Θανάση από τα Φτηνά τσιγάρα, τον ηθοποιό Μάριο Ιωάννου.

Follow @Christos_mich

Η πρωτοβουλία ανήκε στο νεαρό σκηνοθέτη Πάνο Αναστασίου. Το μαγαζί γέμισε. Μπίρες και χαμόγελα κι ένα καλοκαίρι που ακόμα δεν ήταν ακριβώς καλοκαίρι. Έχω την αίσθηση ότι η συγκυρία άρεσε κι αυτό είναι πάντα το στοίχημα για την συγκεκριμένη ταινία: να δημιουργήσει μια οικία συγκυρία, παρά το γεγονός ότι εκ των πραγμάτων πατάει με το ένα πόδι στην προ-ολυμπιακή Αθήνα και με το άλλο σε κάτι μυστήριο κι εντελώς προσωπικό του καθενός που μέχρι στιγμής δεν είναι απολύτως ερμηνεύσιμο. 

Συνάντηση μετά από καιρό. Η προηγούμενη ήταν τυχαία, ένα ζεστό πρωί του περασμένου καλοκαιριού στην πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι. Εκείνος διάβαζε μόνος του κι εγώ συναντούσα μια ξενιτεμένη φίλη. Τώρα Λευκωσία. Σύντομος νυχτερινός περίπατος στη Χρυσαλινιώτισσα, στην Ερμού, στον Άγιο Κασιανό, στην Πράσινη γραμμή. Ερωτήσεις, απαντήσεις, βήματα και αναλύσεις σε πρώτο επίπεδο. Φαγητό στον “Δάσκαλο” που είχε μαζέψει τραπέζια και είχε σβήσει φώτα, αλλά δέχτηκε να σερβίρει φαγητό και κρασί μόνο για την παρέα μας. Μας είπε και μια ιστορία. Είχαμε μέσο.

Πρώτος καρπός της νύχτας: η ταυτοποίηση μιας αθηναϊκής πολυκατοικίας η οποία αποτέλεσε κοινό πεδίο και για τους δυο μας. Η μνήμη λειτούργησε άψογα. Εκείνος είχε γυρίσει εκεί την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία (No budget story) κι εγώ είχα καταφέρει να χτίσω εντός της λίγες πλην πολύτιμές νυχτερινές μνήμες υπό το φως του φεγγαριού που έμπαινε από το παράθυρο και στις οποίες επανέρχομαι συχνά με ένα αίσθημα γλυκιάς νοσταλγίας για τα ελάχιστα. Ρομαντικά πράγματα. Είχα εντοπίσει την διαβολική σύμπτωση σχεδόν από την πρώτη στιγμή που είδα τα πλάνα από το κλιμακοστάσιο και την είσοδο με το θυρωρείο. Τυχαία συμβάντα γεμάτα συμβολισμούς. 

Έπειτα θυμήθηκα το dvd της ταινίας που μου είχε ταχυδρομήσει από την Ελλάδα το 2016 με σχετική αφιέρωση. Είχε προηγηθεί κείμενο σε απολύτως προσωπικό τόνο στο “Ηδύφωνο”, πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας “Η Σημερινή”, στο οποίο εξηγούσα περίπου πώς λειτούργησαν σε εμένα τα Φτηνά τσιγάρα. Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία. 

Τα βίντεο που δημοσιεύονται σήμερα αποτελούν την “κρυμμένη” πλευρά της ταινίας και δεν μπορώ παρά να τα αισθάνομαι ως δώρο. Κι όπως όλα τα δώρα, αποκτούν αξία μόνο όταν μπορείς να τα μοιράζεσαι. 

Μια πόλη που έφυγε – Το κίτρινο τρόλεϊ

Πίσω από τις κάμερες