Οι αντιστασιακοί γονείς, οι σπουδές στη Νέα Υόρκη και ο έρωτας προς τη Λεμεσό από έναν άνθρωπο που είναι μόλις 40 ημέρες πατέρας και το γιορτάζει. «Τα ζευγάρια, που χρειάζονται τη βοήθεια της επιστήμης για να κάνουν παιδί, δεν είναι δακτυλοδεικτούμενα. Πρέπει να σπάσουμε αυτά τα ταμπού και να μιλήσουμε». Ο Εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΚΟ Άθως Αντωνιάδης, μιλάει για τη ζωή του.
Είμαι 40 ημέρες πατέρας. Το να αποκτήσει κανείς ένα παιδί, είναι το καλύτερο που μπορεί να τύχει στον κάθε άνθρωπο. Αλλάζει η ζωή σου και οι προτεραιότητές σου. Μού τα έλεγαν, τώρα τα ζω. Μακάρι να νιώσουν έτσι όλοι όσοι θέλουν να γίνουν γονείς. Είναι η πιο ευχάριστη έγνοια που μπορεί κανείς να έχει στη ζωή του και παρόλο που είμαι μόνο λίγο καιρό πατέρας, μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας ότι ο μεγαλύτερος πόνος που μπορεί να νιώσει ένας γονιός, είναι ο πόνος του παιδιού του. Όπως μου είχε πει κι ένας φίλος-αδερφός: «όταν κρατήσεις το παιδί σου αγκαλιά, όλες οι ταλαιπωρίες, οι απογοητεύσεις και ανησυχίες που έχεις περάσει, θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ».
Τα ταμπού πρέπει να σπάσουν
Δεν έχω πρόβλημα να πω δημόσια ότι με τη σύζυγό μου δυσκολευτήκαμε στο θέμα του παιδιού, αλλά σήμερα με την τεχνολογία και την επιστήμη δεν υπάρχει ζευγάρι, παρά ελάχιστα, τα οποία δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί. Είναι αδιανόητο, όμως, στις μέρες μας να υπάρχουν ζευγάρια που να θέλουν, αλλά να μην έχουν τα χρήματα για μια τέτοια διαδικασία. Κάποια ταμπού πρέπει επιτέλους να σπάσουν, πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό το θέμα. Τα ζευγάρια, που χρειάζονται τη βοήθεια της επιστήμης, δεν έχουν πρόβλημα, δεν είναι δακτυλοδεικτούμενα, δεν είναι διαφορετικά. Όταν χρειάζονται ιατρική βοήθεια, η πολιτεία πρέπει να τους την παρέχει.
Γι’ αυτό και είμαι ευτυχής που πρόσφατα κατατέθηκε ένα νομοσχέδιο από την Κυβέρνηση που βοηθά μέσω επιχορηγήσεων τα ζευγάρια που πρέπει να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση. Πρωτοστάτησα σε αυτό, κατέθεσα δική μου πρόταση, η οποία προέκυψε, αφού συζήτησα με εκατοντάδες κόσμου μέσω email και, αφού η δημοσιογράφος Κάτια Σάββα, είχε ήδη ξεκινήσει τη σχετική έρευνα. Επίσης, σημαντικό ήταν ότι, τόσο ο Υπουργός Υγείας, όσο και ο Υπουργός Οικονομικών ανταποκρίθηκαν άμεσα. Δεν έχει σημασία, όμως, ποιος την κατέθεσε και ποιος την προχώρησε, αλλά το ότι συνέβη.
Δεμένη οικογένεια
Προσωπικά είμαι τυχερός, επειδή μεγάλωσα σε μια πολύ δεμένη οικογένεια. Έχω μιαν αδερφή έξι χρόνια μικρότερη και δύο γονείς, οι οποίοι, όπως οι πλείστες μικρομεσαίες οικογένειες της Κύπρου, δούλευαν μια ζωή πολύ σκληρά, για να μορφώσουν και να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Αυτό είναι το moto της κυπριακής οικογένειας τις τελευταίες δεκαετίες. Οι γονείς μάς μεγάλωσαν με αρχές και αξίες και μάς προσέφεραν πολύ περισσότερα απ’ ό,τι μπορούσαν.
Αίσθημα δικαίου
Είχα την τύχη, επίσης, να μεγαλώσω με δυο γονείς που υπηρετούσαν στην Αστυνομία. Αυτό ήταν βοηθητικό σε δύο παράγοντες. Κάθε μεσημέρι που καθόμασταν να φάμε, ακούγαμε για αστυνομικές υποθέσεις και θέματα. Έτσι, όταν πήγα να σπουδάσω στη Νέα Υόρκη, όπου τα ναρκωτικά ήταν διαθέσιμα εύκολα και παντού γύρω μας, εγώ δεν μπήκα στον πειρασμό, γιατί ήξερα. Πολλά παιδιά, ακόμα και από την Κύπρο, μπήκαν στον πειρασμό να δοκιμάσουν, με αποτέλεσμα πολλοί να εθιστούν. Από το δικό μου μυαλό, δεν πέρασε ούτε για μια στιγμή.
Επίσης, η δουλειά των γονιών μου με βοήθησε να αναπτύξω ένα αίσθημα δικαίου. Δεν αντέχω να αδικείται κανένας. Το άδικο προς τον οποιοδήποτε το κάνω προσωπική υπόθεση. Λατρεύω τη δικαιοσύνη και όσον αφορά αυτό το κομμάτι, προσωπικά, δεν ξεχωρίζω ούτε φιλίες, ούτε κομματικές σχέσεις, ούτε ταμπέλες και συνεργασίες. Δικαιοσύνη και εφαρμογή των νόμων για όλους, αυτό είναι τρόπος ζωής για μένα και αυτό θέλω να κάνω στην πολιτική.
Έχετε δίκιο όμως, υπάρχουν φορές που κι εγώ έχω αδικήσει κάποιους ανθρώπους. Ειδικά στην ενεργό πολιτική. Αλλά είμαι άνθρωπος που λέει “mea culpa”, που ζητάει συγγνώμη, όταν νιώσει ότι έσφαλε και που προσπαθεί να αποκαταστήσει σχέσεις, οι οποίες ίσως έχουν φθαρεί λόγω αδικίας. Επίσης, είμαι άνθρωπος που συγχωρεί. Είναι κι αυτό μέρος της δικαιοσύνης.
Έρωτας με τη Λεμεσό
Παρά τη λανθασμένη άποψη που υπάρχει σε κάποιους, ότι γεννήθηκα στη Λεμεσό, έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στη Λευκωσία, στις 25 Μαρτίου του 1972. Είμαι, όμως, Λεμεσιανός από γάμο, από επιλογή και από δύο έρωτες: ένας ο μεγάλος έρωτας προς τη σύζυγο κι άλλος ένας προς τη Λεμεσό. Την πόλη δεν την αλλάζω με τίποτα, είναι η πόλη που έχω επιλέξει να μεγαλώσει η οικογένειά μου. Το καταλαβαίνουν αυτό όσοι έχουν ζήσει στην πόλη. Είναι άλλο πράγμα να ζεις στη Λεμεσό και άλλο να ζεις τη Λεμεσό. Από τις γειτονιές και τα δρομάκια της πόλης, μέχρι τα κρασοχώρια της επαρχίας, είναι ένα όνειρο.
Αντιστασιακοί γονείς
Μιλήσαμε για τους γονείς μου προηγουμένως. Οι δυο τους είχαν αντιστασιακή δράση, τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος. Ειδικά ο πατέρας μου είχε δεχτεί και απόπειρα δολοφονίας από την ΕΟΚΑ Β’ και μάλιστα όχι μόνο μια φορά. Με αυτά μεγάλωσα. Επίσης, ο πατέρας μου ήταν και είναι στο ΔΗΚΟ, στην Επαρχιακή της Λευκωσίας ως στέλεχος «δεύτερης γραμμής», από την ίδρυση του κόμματος μέχρι και σήμερα. Πίστεψε και στήριξε με πάθος τον Πρόεδρο Κυπριανού, ήταν προσωπικός φίλος για χρόνια του Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν οι φίλοι του ήταν ακόμα λίγοι.
Από την πλευρά μου, μπήκα νωρίς στα συλλαλητήρια, στις αφισοκολλήσεις και σε όλες αυτές τις όμορφες και νοσταλγικές δράσεις με πολλούς ανθρώπους, με τους οποίους σήμερα είμαστε η ηγεσία του ΔΗΚΟ. Ένας από αυτούς, σαφέστατα, είναι και ο Νικόλας Παπαδόπουλος.
«Με τους φίλους δεν μιλάμε για πολιτική»
Στη Νέα Υόρκη, όπου ήμουν φοιτητής, ο συνδικαλισμός δεν ήταν κομματικός. Λειτουργούσαμε περισσότερο ως Κύπριοι φοιτητές, παρά ως μέλη παρατάξεων, όπως υπάρχει σε άλλες χώρες. Εκεί, για παράδειγμα, γνώρισα και συνεργάστηκα με τον νυν Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Νίκο Χριστοδουλίδη, με τον οποίο διατηρούμε μια σχέση αλληλοεκτίμησης και αλληλοσεβασμού, αλλά τυπική όσον αφορά στα πολιτικά.
Μην σας κάνει εντύπωση, οι προσωπικοί μου φίλοι έρχονται από όλα τα κόμματα. Όμως έχω μια αρχή: με προσωπικούς, πραγματικά καλούς φίλους, με τους οποίους διαφωνούμε κάθετα σε διάφορα θέματα και που δεν υπάρχει περίπτωση με το διάλογο να συμφωνήσουμε, δεν συζητούμε για πολιτικά. Ειδάλλως, μοιραία θα χαλάσει και η φιλία.
«Δεν σας συνέλαβα, σας γλίτωσα»
Ένα σκηνικό που θυμάμαι από τη Νέα Υόρκη, όπου ως φοιτητές είχαμε πάρει άδεια να διοργανώσουμε μια αντιδιαδήλωση στους δρόμους του Μανχάταν, τη μέρα που γινόταν η παρέλαση των Τούρκων μεταναστών, όπου συμμετείχε με άρμα και το ψευδοκράτος. Είχαμε μαζευτεί περίπου εκατό φοιτητές, όταν ξαφνικά είδαμε έναν όχλο από εκατοντάδες Τούρκους να κατευθύνονται εχθρικά προς εμάς.
Καταλάβαμε ότι θα τρώγαμε πολύ ξύλο. Προς μεγάλη μας τύχη, μπήκαν στην μέση οι έφιπποι αστυνομικοί, ενώ βρεθήκαμε μέσα σε περιπολικά, σχεδόν ως συλληφθέντες. Θυμώσαμε πολύ κι αρχίσαμε να διαμαρτυρόμαστε, λέγοντας «με ποιο δικαίωμα μας συλλαμβάνετε;» και «ποια είναι η κατηγορία;». Τότε ο αστυνομικός, ο οποίος έτυχε να είναι Ελληνοαμερικανός, μας είπε «Δεν σας συνέλαβα, σας γλίτωσα».
Η πολιτική σου τρώει χρήματα
Εργασιακά είμαι αυτοδημιούργητος. Επιστρέφοντας στην Κύπρο από τις σπουδές, έπρεπε να δημιουργήσω κάτι για βιοποριστικούς λόγους. Έτσι, με τη στήριξη της οικογένειάς μου, έφτιαξα μια επιχείρηση που ασχολείται με το λιανεμπόριο στα είδη σπιτιού. Έκανα έρευνα αγοράς, έφτιαξα business plan, πήγα στο εξωτερικό κι έτσι την έφτιαξα.
Σας κάνει εντύπωση ότι, παρά τις σπουδές μου στις Πολιτικές Επιστήμες, κατέληξα επιχειρηματίας. Στην Αμερική, ξέρετε, εργάστηκα για 12 χρόνια στον πολύ δύσκολο τομέα των επιχειρήσεων, άρα δεν μου ήταν ξένο. Από την άλλη, για να μπορείς να ασχοληθείς με την πολιτική θα πρέπει να διαθέτεις εισόδημα, διότι η πολιτική δεν σου φέρνει έσοδα, αλλά σου τρώει χρήματα.
«Δεν χρειάζομαι τις εφημερίδες»
Ρωτάτε για τις μάχες μου στο twitter. Το διαδίκτυο είναι πλέον ο τρόπος ενημέρωσής μας. Ξέρω ότι δεν θα σας αρέσει αυτό που θα πω, αλλά αν ενημερώνεσαι από το twitter, δεν χρειάζεται να διαβάζεις εφημερίδα. Επίσης, επειδή πρόκειται για έναν πιο ανεπίσημο χώρο, μπορείς να εκφραστείς διαφορετικά, με χιούμορ, ακόμα και με ειρωνεία. Παραδέχομαι ότι στην αρχή, όταν πρωτογνώρισα το twitter, είχα κάνει κάποιες συζητήσεις, τις οποίες σήμερα δεν θα τις έκανα.
Όπως είπαμε, όμως, είμαι άνθρωπος που αναγνωρίζει τα λάθη του. Εξάλλου, το συγκεκριμένο μέσο μπήκε στη ζωή του κύπριου πολιτικού τα τελευταία τρία χρόνια. Κάποιοι από εμάς το αφομοιώσαμε, κάποιοι άλλοι όχι. Τώρα που έμαθα να το δουλεύω καλύτερα, το απολαμβάνω και περισσότερο, παλιά μου προκαλούσε εκνευρισμό.
«Κάνουμε και λάθη»
Πώς βλέπω τον εαυτό μου σε 10 χρόνια; Εκτός πολιτικής. Βάζω στον εαυτό μου ημερομηνία λήξης για την εμπλοκή μου με την ενεργό πολιτική και αυτά που λέω θέλω να τα κάνω πράξη. Πιστεύω ότι κανείς με τόσα χρόνια στην πρώτη γραμμή, έχει δώσει ό, τι μπορεί να δώσει, αλλά μετά θα πρέπει να ανοίξει δρόμους, για να έρθουν άλλοι. Μπορεί να είναι παρών, αλλά όχι στην πρώτη γραμμή.
Ζητάτε να αυτοπροσδιοριστώ με τρεις λέξεις. Είναι δύσκολο, αλλά θα πω, ακόμα κι αν δεν τα δείχνω εκ πρώτης όψεως: ευαίσθητος, δίκαιος, άνθρωπος (γιατί κάνουμε και λάθη…).
*Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Σημερινή.
Close Enough 