Οι παράγκες της Ορόκλινης, ο συνδικαλισμός στο Πανεπιστήμιο, το Λονδίνο και η εκλογή στην Επαρχία Αμμοχώστου από έναν άνθρωπο που δεν αγχώνεται για μικρά πράγματα. «Πάντοτε είχα μια έντονη ζωή, ήθελα να προλάβω να κάνω πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Έχω συνηθίσει σε δύσκολα ωράρια». Ο Βουλευτής Αμμοχώστου του ΔΗΣΥ Ονούφριος Κουλλά, μιλάει για τη ζωή του.
Η καταγωγή μου είναι από την Αγία Τριάδα Γιαλούσας, αλλά γεννήθηκα στο Νοσοκομείο της κατεχόμενης Αμμοχώστου, παρότι αυτό συνέβη στις 19 Δεκεμβρίου του 1974, μετά την εισβολή, καθώς πάρα πολλοί συγχωριανοί μου, και άλλοι στη Λευκωσία, είχαν μείνει εγκλωβισμένοι για περισσότερο από δύο χρόνια. Στις ελεύθερες περιοχές ήρθαμε περί τα τέλη του 1976.
Όταν ήρθαμε, μείναμε σε έναν πρόχειρο καταυλισμό με τετράγωνα ξύλινα σπίτια, στην Ορόκλινη. Τα σπίτια ήταν ολόιδια, πράσινα και από κάτω είχαν μια βάση από μπετόν, ενώ στον περίγυρο υπήρχαν πράσινα πλακάτ για διαχωριστικά. Εκεί πήγα και νηπιαγωγείο.
Τα πράγματα ήταν δύσκολα, το φαγητό ήταν πρόχειρο, αλλά ως παιδιά αντιμετωπίσαμε την κατάσταση πολύ πιο ανάλαφρα από τους μεγάλους. Δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε ακριβώς, ήμασταν ανέμελοι. Φεύγοντας από την Ορόκλινη το 1980, πήγαμε στη Δρομολαξιά, όπου με την οικονομική βοήθεια που πήραμε από το κράτος χτίσαμε ένα σπίτι, εκεί μεγάλωσα και εκεί μένουν ακόμα οι γονείς μου.
Η εμπλοκή με την πολιτική
Όταν τελείωσα τον στρατό, μετακόμισα στη Λευκωσία και άρχισα σπουδές Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Στη Δρομολαξιά πήγαινα το πολύ δύο βράδια την εβδομάδα. Αυτό συνέβαινε ακόμα και τα καλοκαίρια, καθώς πέρα από τις δουλειές που έκανα από εδώ και από κει, ξεκίνησε και η ενασχόλησή μου με τον φοιτητικό συνδικαλισμό, ως μέλος της Πρωτοπορίας.
Θυμάμαι ότι ο χρόνος που περνούσα σε πολιτικές συζητήσεις στο πανεπιστήμιο, κυρίως στην αυλή, ήταν πολύς. Έντονα επίσης θυμάμαι τη φοιτητική βραδιά, η οποία ήταν κάθε Πέμπτη, όταν βγαίναμε για διασκέδαση. Μάλιστα, κάναμε μπάνιο πριν από την έξοδο κατά τις 23:00 η ώρα, για να βγούμε έξω μετά τα μεσάνυχτα. Σήμερα μού φαίνεται πολύ παράξενο αυτό, αλλά έτσι είναι οι νέοι όσο κι αν αλλάξουν οι εποχές.
Πώς ενεπλάκην με τα πολιτικά; Από το σπίτι δεν είχα καθόλου πολιτικές καταβολές. Οι γονείς μου δεν είχαν έντονες απόψεις, ούτε επέδρασαν πάνω μου όσον αφορά στα κομματικά. Καταστάλαξα σε μεγάλο βαθμό στο Πανεπιστήμιο, όσο ήμουν φοιτητής. Εκεί ήταν οι επιρροές μου και με την πάροδο του χρόνου, οργανώθηκα στην Πρωτοπορία, που μέχρι και σήμερα ανήκει ιδεολογικά στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Υπάρχει βέβαια μια αυτονομία, καθώς είναι μια συνδικαλιστική οργάνωση που διεκδικεί πράγματα υπέρ των φοιτητών, αλλά ταυτόχρονα εντάσσεται στο ευρύτερο οικοδόμημα του ΔΗΣΥ.
Μεταπτυχιακό στο Λονδίνο
Είμαι οικονομολόγος. Πέρα από τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, έκανα μεταπτυχιακό, επίσης στα οικονομικά, στο London School of Economics (LSE). Αργότερα βέβαια έκανα ένα δεύτερο μεταπτυχιακό εξ αποστάσεως σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, αλλά είναι περισσότερο ΜΒΑ.
Παρά το ότι μεγάλωσα στις παράγκες της Ορόκλινης, δεν μπορώ να πω ότι η μεγαλούπολη του Λονδίνου με τρόμαξε. Όταν ήμουν στρατιώτης βγαίναμε στη Λάρνακα, ενώ ως φοιτητής στη Λευκωσία είχα έρθει σε επαφή με αυτό που λέμε «πόλη». Επίσης, πριν από τις σπουδές μου είχα ταξιδέψει στο εξωτερικό, δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήμουν σε μια ηλικία που είχα παραστάσεις στη ζωή μου, μπορούσα να λειτουργήσω συγκριτικά, αλλά όταν πήγα στο Λονδίνο στην ηλικία των 24, τις πρώτες ημέρες αισθανόμουν όντως κάπως περίεργα.
Όχι, δεν ένιωσα μοναξιά. Εξάλλου, είχα πάει με την τότε αρραβωνιαστικιά μου και μετέπειτα σύζυγό μου, με την οποία γνωριστήκαμε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και σπούδαζε κι εκείνη στο LSE. Επισημοποιήσαμε τη σχέση μας λίγο πριν και φύγαμε για το Λονδίνο για να μείνουμε μαζί.
Γενικώς, ο ένας χρόνος του Λονδίνου δεν ήταν χρόνος διασκέδασης, δεν θα έλεγα ότι το «ρίξαμε έξω». Εκεί που μέναμε, είχε κάποια μαγαζιά που βγαίναμε για λίγο. Ήταν ένας δύσκολος χρόνος, ένας χρόνος μελέτης, που κάποτε λέω ότι για δώδεκα μήνες στο Λονδίνο διάβασα περισσότερο απ’ όσο διάβασα επί τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Και πάλι είχα συμμετοχή στον φοιτητικό συνδικαλισμό της Αγγλίας, ήμουν στην ΕΦΕΚ Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά εκ των πραγμάτων η δράση μου ήταν πιο περιορισμένη, καθώς οι φοιτητές ήμασταν διάσπαρτοι και όχι μαζεμένοι, όπως στη Λευκωσία.
«Δεν πνίγομαι σε ένα ποτήρι νερό»
Σας δίνω, λέτε, την αίσθηση ενός πολύ ήρεμου ανθρώπου κι αυτό είναι κάτι που μου το λένε όλοι. Άγχος και πίεση για να προλάβω να κάνω κάποια πράγματα, υπάρχει. Εκείνο που δεν υπάρχει είναι έντονη ανησυχία για κάποια μικρά και καθημερινά προβλήματα. Λίγα πράγματα έχουν μεγάλη σημασία στη ζωή μας, όπως η υγεία, η οικογένεια, τα παιδιά και όσα μας απασχολούν που αφορούν την πατρίδα μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον πλανήτη. Δεν είμαι από αυτούς που πνίγονται σε ένα ποτήρι νερό.
Πιστεύετε ότι ίσως αυτό έχει να κάνει με το ότι δούλεψα για αρκετά χρόνια ως δημόσιος υπάλληλος. Δεν θα το έλεγα. Πάντοτε είχα μια έντονη ζωή, ήθελα να προλάβω να κάνω πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Έχω συνηθίσει σε δύσκολα ωράρια. Το ότι ήμουν δημόσιος υπάλληλος ήταν η μια όψη του νομίσματος. Στην άλλη μου όψη είχα πάντα μια έντονη ανάμειξη με την πολιτική και μια έντονη συναναστροφή με φίλους, που με έκαναν να αισθάνομαι ότι οι ώρες της ημέρας είναι λίγες. Εξάλλου, είμαι από αυτούς που κοιμούνται λίγο.
Είχα πολλά χόμπι παλαιότερα, τώρα όλο μου τον χρόνο απορροφάει η πολιτική. Μεταξύ αυτών έπαιζα και ποδόσφαιρο. Μάλιστα, όταν ήμουν στρατιώτης και μετά φοιτητής έπαιζα και σε μια τοπική ομάδα, ενώ σκεφτόμουν μήπως παίξω και στην πρώτη κατηγορία. Γενικώς, ασχολούμουν με τον αθλητισμό, στο σχολείο έπαιζα βόλεϊ και μπάσκετ.
Μου άρεσαν και μου αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα. Πλέον, δεν είμαι τόσο προπονημένος. Κάτι που μου λείπει είναι να μπορέσω να παίξω έστω και φούτσαλ με τους φίλους μου. Έχω χρόνια να πάω. Συχνά με παίρνουν τηλέφωνο οι φίλοι και με καλούν να παίξω, αλλά πρέπει πρώτα να κάνω μια προετοιμασία. Είναι κάτι που μου λείπει, πάνε 5-6 χρόνια που έχω να τρέξω.
«Η σύνταξη που αρνήθηκα»
Με ρωτάτε για τη σύνταξη που αρνήθηκα. Παρά τις πιέσεις που έχω δεχτεί, δεν έχω μιλήσει γι’ αυτό το θέμα και ούτε τώρα θα μιλήσω γι’ αυτό. Ήταν μια προσωπική μου απόφαση. Εκείνο που θέλω να πω και είναι πολιτική θέση, είναι ότι κανείς ο οποίος εργάζεται δεν θα πρέπει ταυτόχρονα να παίρνει σύνταξη. Επίσης, αυτοί που είναι συνταξιούχοι και δεν εργάζονται, θα πρέπει να παίρνουν μία μόνο σύνταξη, ικανοποιητική για να ζήσουν.
Είμαι Ανορθωσιάτης, αλλά με τα διοικητικά δεν έχω εμπλακεί καθόλου, αν και είχα προτάσεις στο παρελθόν. Θεωρώ ότι οι πολιτικοί και όσοι είναι εμπλεκόμενοι στην πολιτική από κάποιο πόστο, δεν θα πρέπει να εμπλέκονται με τα διοικητικά των ομάδων, δεν είναι σωστό. Άλλο να στηρίζεις και να αγαπάς μια ομάδα και άλλο να εμπλέκεσαι.
«Δεν ήμουν αουτσάιντερ»
Λέτε ότι υπάρχει κάτι παράξενο στην εκλογή μου, καθώς ξεπέρασα «βαριά χαρτιά» του ΔΗΣΥ στην κούρσα των εκλογών. Ο κόσμος με ψήφισε και μου έδωσε μια εκλόγιμη θέση. Μπορεί για κάποιον που ήταν εκτός Επαρχίας Αμμοχώστου ή εκτός του ΔΗΣΥ Αμμοχώστου, να θεωρείται έκπληξη. Πρέπει να σας πω όμως ότι δεν ήταν. Όταν αποφάσισα να βάλω υποψηφιότητα, έβλεπα πολύ καλές πιθανότητες. Άλλοι έβλεπαν ότι ήμουν από τα φαβορί και όχι από τα αουτσάιντερ, όπως λέτε, κι αυτό λόγω της πολυετούς μου ενασχόλησης με την Επαρχία μου και μάλιστα ξεκινώντας από τη νεολαία του ΔΗΣΥ.
Πόσο απολαμβάνω τη Βουλή τώρα που είμαι μέσα; Δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι που το απολαμβάνεις. Είναι μια δύσκολη διαδικασία. Υπάρχουν αρκετές συζητήσεις που ξεφεύγουν από τα όρια, άλλες που σε κάνουν να κουράζεσαι και να πλήττεις, συζητώντας τα ίδια και τα ίδια, ωστόσο είναι μια μεγάλη πρόκληση. Η δική μου επιλογή να φύγω οριστικά από τη Δημόσια Υπηρεσία σε μια νεαρή ηλικία, έχοντας μπροστά μου μια μακρά, σίγουρη, πιο ανέμελη και εξασφαλισμένη πορεία, ήρθε ακριβώς επειδή το έβλεπα ως πρόκληση. Είναι πρόκληση το να είσαι εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις, το να νιώθεις ότι καταθέτοντας προτάσεις ή πείθοντας τους άλλους θα αλλάξει κάποια πράγματα.
Αν αξίζει τον κόπο να είναι κανείς βουλευτής; Θα σας πω όταν αποχωρήσω.
*Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Σημερινή.
Close Enough 