Το σοκ της Αθήνας, η αγάπη για το ραδιόφωνο και οι συγκυρίες που τον οδήγησαν στη δημοσιογραφία και στην Κυβέρνηση, από έναν άνθρωπο που αναπροσαρμόζει τις προτεραιότητές του. «Πλέον, στα 52 μου χρόνια, είμαι σε μια περίοδο που μετρώ τα λάθη και τις παραλείψεις μου», λέει. Ο Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Βίκτωρας Παπαδόπουλος, εξομολογείται στιγμές της ζωής του.
Γεννήθηκα στη Λεμεσό το 1964 από Ελλαδίτισσα μητέρα και Κύπριο πατέρα. Η καταγωγή της μητέρας μου είναι από τη Λέρο, ενώ έχει και μικρασιατικές ρίζες. Τα χρόνια εκείνα δεν ήταν εύκολα για την Κύπρο, ήταν λίγο μετά την Τουρκανταρσία. Μια από τις πιο προσβάσιμες και σημαντικές περιοχές της Λεμεσού ήταν ο Τουρκομαχαλάς, στην περιοχή του Αγίου Αντωνίου, εκεί όπου είναι η μαρίνα σήμερα. Σαν παιδιά, περνούσαμε πολύ συχνά από εκεί με το αυτοκίνητο του πατέρα.
Οι άνθρωποι γενικώς ζούσαν ειρηνικά τότε, αλλά όταν έγινε η εισβολή κι άρχισαν οι γνωστές μάχες στον Τουρκομαχαλά, έφερε ως αποτέλεσμα να συλληφθούν από τη δική μας Εθνική Φρουρά, πολλοί Τουρκοκύπριοι τους οποίους πήγαν στο τότε Δεύτερο Γυμνάσιο Λεμεσού, νυν Πέτρου και Παύλου, για να τους κρατήσουν για λίγες ημέρες. Θυμάμαι όλη τη γειτονιά, αλλά κι εμένα μαζί με τη μητέρα μου, να πηγαίνουμε στα κάγκελα, να τους δίνουμε χαλλούμια και γάλα για τα μωρά, για τις δυο τρεις ημέρες που θα έμεναν έγκλειστοι. Ακόμα και εκείνη την ώρα του πολέμου, αυτή ήταν η αντιμετώπιση της κοινωνίας.
Η Τουρκάλα που παραδέχτηκε την εισβολή
Τουρκοκύπριους φίλους εγώ δεν έχω, γιατί το 1974, που ήμουν 10 ετών, οι Τουρκοκύπριοι έφυγαν. Όταν όμως πήγα για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο, μετά τις βασικές σπουδές στην Αθήνα, μου συνέβη κάτι τρομερό. Τότε δεν γνώριζα καλά Αγγλικά κι έπρεπε να κάνω ένα χρόνο τη γλώσσα στο Πανεπιστήμιο του Μπάρνετ. Με βοήθησε λοιπόν μια Τουρκάλα από την Κωνσταντινούπολη, η οποία ήταν επίσης στο Λονδίνο για σπουδές.
Κάναμε, θυμάμαι, μια εργασία, στην οποία έπρεπε να παρουσιάσουμε τη χώρα μας κι εγώ έπρεπε να παρουσιάσω τα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, όλα στα Αγγλικά. Η Τουρκάλα λοιπόν με βοήθησε στην εργασία μου. Όταν την παρουσίαζα, η καθηγήτρια με διέκοψε, λέγοντας ότι, επειδή έχουμε φοιτητές από την Τουρκία ανάμεσά μας, δεν θα ήθελε να μπούμε σε πολιτικές συζητήσεις για το θέμα. Τότε η φίλη μου σηκώθηκε και απάντησε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, διότι αυτά που έλεγα, ήταν σωστά. Αυτό ήταν ένα σοκ για μένα. Είχαμε μια παραδοχή…
«Η Ελλάδα δίνει τεράστια εφόδια»
Στην Αθήνα πέρασα τα τέσσερα εκπληκτικότερα χρόνια της ζωής μου. Οι σπουδές στην Ελλάδα, δεν σου δίνουν μόνο ακαδημαϊκή μόρφωση, αλλά και μια ευρεία κοινωνική μόρφωση, γιατί τα ερεθίσματα είναι πάρα πολλά: φοιτητικός συνδικαλισμός, κοινωνικά προβλήματα, πολιτική ζωή, πνευματικά και πολιτιστικά ερεθίσματα. Αυτά διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και τη μετέπειτα πορεία της ζωής μου. Η Αθήνα και γενικά η Ελλάδα, δίνουν τεράστια εφόδια σε κάποιον όταν σπουδάζει εκεί.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. Εμείς, μαθημένοι από την Κύπρο με τάξη και πειθαρχία, πήγαμε στο βιβλιοπωλείο, ετοιμαστήκαμε, αγοράσαμε κόλλες, πένες και τσάντες για τη σχολή. Πήραμε το λεωφορείο από το Γουδί, κατεβήκαμε στην Πατησίων στην Ανωτάτη Εμπορική, όπου ακούσαμε στη διαπασών τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Σκέφτηκα ότι μάλλον έγινε πραξικόπημα μέχρι να κατέβουμε στη σχολή. Τελικά, μπαίνουμε στο προαύλιο και βλέπουμε μιαν αναρχία κι ένα μπάχαλο, τεράστιες κολόνες με ηχεία να παίζουν «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα». Ρωτάω τι γίνεται, και μου λένε «αποχή από τα μαθήματα». Για ποιο λόγο; Η απάντηση ήταν «για τον αντιεργατικό προϋπολογισμό που θέλει να καταθέσει η κυβέρνηση».
Ήμασταν καμιά δεκαριά Κύπριοι, δεν δώσαμε σημασία, μπήκαμε στην αίθουσα και περιμέναμε την καθηγήτρια. Όταν μπήκε, μας ευχαρίστησε, μας ρώτησε από πού ήμασταν και στα πρώτα δέκα λεπτά εισέβαλαν στην αίθουσα δέκα τύποι της ΚΝΕ, μας πήραν το μικρόφωνο, μας έβγαλαν έξω κι έτσι καθίσαμε περίπου ένα μήνα μέχρι να ανοίξει ξανά το πανεπιστήμιο. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ της Αθήνας. Ήταν κι αυτό μέσα στις εμπειρίες που λέγαμε προηγουμένως.
Στη νεολαία του ΠΑΣΟΚ
Έχετε δίκαιο, δεν ήμουν πάντα στις δεξιές παρατάξεις. Ως μαθητής ήμουν στη νεολαία ΔΗΣΥ, αλλά όταν πήγα στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν στις δόξες του. Ο Ανδρέας ήταν μια προσωπικότητα, η οποία θα συζητείται για πολλές δεκαετίες. Αυτή η ροή των θέσεων και η ζύμωση, με τοποθέτησε στην πλευρά του ΠΑΣΟΚ και στην ευρύτερη σοσιαλδημοκρατική παράταξη.
Αν είναι παράξενο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με διάλεξε γι’ αυτήν τη θέση; Καθόλου. Ξέρετε, ο Αναστασιάδης, όταν ήταν φοιτητής στην Αθήνα, ανήκε στη νεολαία του Γεωργίου Παπανδρέου. Προσωπικά βρίσκω ότι ο ΔΗΣΥ και η παρούσα Κυβέρνηση, έχει περισσότερα στοιχεία ορθής κοινωνικής πολιτικής και αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων της χώρας, παρά οποιαδήποτε άλλη παράταξη που θεωρείται κεντροαριστερά.
Εξάλλου, τα κόμματα στην Κύπρο μικρή σχέση έχουν με τα αντίστοιχά τους στην Ευρώπη και πολλές φορές διαφωνούν σε μεγάλα ζητήματα. Τα περισσότερα κόμματά μας δεν έχουν δημιουργηθεί από ιδεολογική ανάγκη, αλλά από τις διαφωνίες στο Κυπριακό, είτε αληθινές είτε μη αληθινές.
«Καμία πρόθεση να γίνω πολιτικός»
Έχω πει ότι δεν έχω καμία πρόθεση να γίνω πολιτικός. Θα είμαι εδώ όσο με θέλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και με θεωρεί χρήσιμο. Δεν έχω σκοπό να ενταχθώ σε ψηφοδέλτιο, δεν το σκέφτηκα καν. Φυσικά, ποτέ μη λες ποτέ, αλλά προς το παρόν αν φύγω από εδώ, αυτό που επιθυμεί η ψυχή μου είναι να πάω πίσω στο σπίτι μου στη Λεμεσό, να μην ταξιδεύω κάθε μέρα Λεμεσό-Λευκωσία, όπως κάνω κάθε μέρα από τότε που επέστρεψα στην Κύπρο, να βρω μια δουλειά και να ησυχάσω. Είμαι αθεράπευτα Λεμεσιανός και πολύ υπερήφανος για την πόλη μου. Εξάλλου με τις σπουδές μου στα οικονομικά και την εμπειρία μου από την Κυβέρνηση και τη δημοσιογραφία, φαντάζομαι ότι δεν θα δυσκολευτώ.
Απογοητευμένος από το ποδόσφαιρο
Υπήρξα Αναπληρωτής Πρόεδρος του Άρη Λεμεσού για δέκα χρόνια και για άλλα επτά στο Διοικητικό Συμβούλιο. Έχω παίξει και ποδόσφαιρο στην ομάδα. Έδωσα πολλά στο κυπριακό ποδόσφαιρο ως παράγοντας, ξόδεψα πάρα πολλά λεφτά, αλλά, δυστυχώς, απογοητεύτηκα. Κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνω ότι δεν άξιζε τον κόπο, γιατί το κυπριακό ποδόσφαιρο καθοδηγείται από «άλλα πράγματα» που δεν με εκφράζουν.
Πώς έγινε δημοσιογράφος
Δημοσιογράφος δεν έγινα για να με βλέπει η μάνα μου στην τηλεόραση, ούτε σκέφτηκα ποτέ να γίνω δημοσιογράφος. Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων με ειδίκευση στη Λογιστική και τη Χρηματοδότηση. Δημοσιογράφος έγινα εντελώς τυχαία. Ανήκω σε μια γενιά που όταν αντιληφθήκαμε τον κόσμο είχαμε πόλεμο, ενώ στη συνέχεια επικράτησε έντονη πολιτικοποίηση. Μας ενδιέφεραν τα κοινά. Εγώ έγινα γνωστός στα 32 μου, έχοντας ήδη ένα παιδί και όντας αρκετά κατασταλαγμένος. Έπρεπε να αποφασίσω, αν θα εμπλεκόμουν στην πολιτική μέσω των κομμάτων, είτε μέσω της δημοσιογραφίας.
Η αγάπη μου ήταν το ραδιόφωνο. Στον τελευταίο χρόνο των σπουδών μου στην Αθήνα ξεκίνησα κάνοντας κάποιες εκπομπές στην ελεύθερη ραδιοφωνία με τον Άρη Δαβαράκη. Όταν πήγα στην Αγγλία, μόλις είχε πάρει την άδειά του ο ελληνικός ραδιοσταθμός του Λονδίνου και ζητούσε δημοσιογράφους. Έκανα αίτηση, με προσέλαβαν, από εκεί βρέθηκα ανταποκριτής του Ράδιο Πρώτο και της «Σημερινής», παράλληλα με τις σπουδές.
Όταν τελείωσα από το Πανεπιστήμιο, με συνάντησε ο Κωστής Χατζηκωστής στο Λονδίνο λέγοντας ότι ήθελε να με φέρει στο ραδιόφωνό του. «Λογιστές έχουμε πολλούς στην Κύπρο, καλούς δημοσιογράφους λίγους», είπε. Ήρθα λοιπόν και μου έδωσε εξαιρετικά λεφτά για την εποχή, με αποτέλεσμα να μείνω και να αντικαταστήσω τον Αριστείδη Βικέτο, ο οποίος πήγαινε στην τηλεόραση.
Εκεί, με συνάντησε μια μέρα μαζί με τον κ. Χατζηκωστή η Νίκη Λαζαρίδου. Αφού συστηθήκαμε, επέμενε να πάω εγώ στην τηλεόραση. Έκανα δοκιμαστικό, οι σκηνοθέτες με ενέκριναν, αλλά εμένα μου κακοφάνηκε, σκέφτηκα μέχρι και να επιστρέψω στην Αγγλία. Εγώ ραδιόφωνο ήξερα να κάνω, σκέφτηκα τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Με πολύ βαριά καρδιά έμεινα στο κανάλι, αλλά μετά τα πάντα πήραν τον δρόμο τους.
Ένα βιβλίο που να λέει την αλήθεια
Αν κάποια στιγμή φύγω από εδώ, θέλω να ξεσπάσω και να πω ορισμένα πράγματα που, λόγω της θέσης μου, δεν μπορώ να τα πω. Σκέφτομαι να γράψω μέχρι κι ένα βιβλίο για όλα αυτά που ακούω και βλέπω γύρω μου, για τις εμπειρίες μου στο Προεδρικό.
Αν νιώθω μοναξιά που από δημοσιογράφος έγινα Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος; Όταν ήμουν δημοσιογράφος, ήμουν μαχητής με άποψη. Δεν διάβαζα ειδήσεις, συνδιαμόρφωνα το δελτίο που έκανα, ήξερα κάθε είδηση και όλο το ρεπορτάζ απ’ έξω. Όλο αυτό, ο κόσμος μού το ανταπέδωσε με πολλή αγάπη.
Αυτό που συνάντησα την επομένη της ανάληψης των καθηκόντων μου, είναι ότι εκεί που όλοι με αγαπούσαν, ένα μεγάλο ποσοστό με έβλεπαν με καχυποψία. Αυτό ήταν αναμενόμενο. Σημασία όμως έχει να είσαι έντιμος, ακόμα και στην πολιτική αντιπαράθεση. Δεν πρέπει να ξεφεύγουμε από ένα πλαίσιο ήθους, όσο σκληρή κι αν είναι η αντιπαράθεση. Νομίζω ότι παρόλο που έχω συγκρουστεί σφοδρά με την αντιπολίτευση, τήρησα τις αρχές μου.
Μετανιώνω γι’ αυτά που δεν έκανα, όπως το ότι σπούδασα Λογιστική και Χρηματοδότηση και δεν δούλεψα στο αντικείμενό μου. Σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έπαιρνα εκείνο το δρόμο, πώς θα ήταν η ζωή μου. Πλέον, στα 52 μου χρόνια, είμαι σε μια περίοδο που αναπροσαρμόζω της προτεραιότητές μου και μετρώ τα λάθη και τις παραλείψεις μου. Αν έχω κάνει λάθη; Έχω κάνει αρκετά.
*Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Σημερινή
Close Enough 