Τα πρώτα χρόνια, η ενασχόληση με την πολιτική, η αγωνία του επαγγέλματος και η στάση απέναντι στη διαφθορά, από έναν άνθρωπο που αγαπάει την Αθήνα όπως την έζησε. «Το να είσαι χριστιανός ορθόδοξος συνάδει με το να είσαι επαναστάτης; Υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από την έννοια του Ελληνισμού;». Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ και Πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών Ζαχαρίας Ζαχαρίου, μιλάει για τη ζωή του.
Γεννήθηκα τον Δεκέμβριο του 1963 στην Ξυλοτύμβου, στη Λάρνακα, σε μια παραδοσιακή κυπριακή οικογένεια, που είχε επίκεντρο την αγάπη προς την Ελλάδα και τον Χριστιανισμό. Ο πατέρας μου είχε δύο επαγγέλματα: εργαζόταν στις Βρετανικές Βάσεις της Δεκέλειας ως μάγειρας και τα απογεύματα έκανε τον γεωργό, με τη μητέρα μου να τον βοηθάει στα χωράφια, παράλληλα με το μεγάλωμά μας. Έχω άλλα δύο αδέρφια, με τα οποία είμαι συναισθηματικά πολύ κοντά, γι’ αυτό και όταν ήμασταν φοιτητές στην Αθήνα, μέναμε στο ίδιο σπίτι.
Κανένα από τα τρία αδέρφια δεν ήταν κακομαθημένο. Η αυστηρότητα ήταν η νοοτροπία της εποχής, ήμασταν γεμάτοι με «μη», καθώς οι γονείς φοβούνταν τι θα έλεγε ο γείτονας και τι θα άκουγε για εμάς ο συγγενής. Έπρεπε να είμαστε φρόνιμοι, ο πατέρας θύμωνε όταν παίζαμε ποδόσφαιρο και χτυπούσαμε. Το μεγαλύτερο «μη» που μου είπε ήταν να μην ασχοληθώ με τα πολιτικά, με τα οποία είχα μανία. Βλέπετε, εκείνος ασχολήθηκε από πολύ νωρίς, από την εποχή του αγώνα της ΕΟΚΑ και πολύ νωρίς απογοητεύτηκε.
Εκείνο που μου έλεγε είναι ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με τα πολιτικά, γιατί στο τέλος όλοι για τον εαυτό τους τρέχουν. Εγώ είχα διαφορετική άποψη κι ακόμα έχω, γιατί η πολιτική είναι όπως η κοινωνία: θα βρεις τους καλούς, θα βρεις και τους κακούς. Εκείνο που είχε απογοητεύσει περισσότερο τον πατέρα μου ήταν ο τσακωμός Μακαρίου-Γρίβα και θεωρούσε ότι αυτός ο τσακωμός θα μας οδηγούσε σε καταστροφή. Γι’ αυτό αποστασιοποιήθηκε, λέγοντας ότι «εγώ ήμουν μαζί τους όταν ήταν ενωμένοι».
Αν βρήκε δικαίωση στην εξέλιξή μου ως βουλευτής; Δικαίωση όχι, αλλά σίγουρα χάρηκε που εκλέχτηκα. Εξάλλου ο ίδιος με βοήθησε με τους φίλους και τους γνωστούς του, απλώς οι απόψεις του έχουν παραμείνει σταθερές. Εν πάση περιπτώσει, αυτά ήταν τα μεγάλα «μη», αλλά εμείς τελικά τα παρακούσαμε, ήμασταν και λίγο επαναστάτες.
Ορθοδοξία κι επανάσταση
Αν συνάδει το χριστιανός ορθόδοξος με το επαναστάτης; Ασφαλώς. Υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από την έννοια του Ελληνισμού; Πρόκειται για την προσπάθεια εκσυγχρονισμού του πνεύματος του ανθρώπου, έτσι ώστε να φτάσει σε έναν τρόπο ζωής εντελώς διαφορετικό από τον «βάρβαρο» που υπήρχε την παλιά εποχή. Αυτή η επανάσταση του πνεύματος οδήγησε στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Από την άλλη, ο Χριστιανισμός αποτελεί την επανάσταση της αγάπης. Δεν είμαι χριστιανός με την έννοια του τυπολάτρη που πηγαίνει καθημερινά στην εκκλησία, αυτά τα έχω ξεπεράσει. Ο Χριστιανισμός είναι μια θεωρία ζωής που επιτάσσει να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου και να προσπαθείς για το καλύτερο.
Ο καθένας έχει ένα background, δηλαδή το πώς μεγάλωσε και τα βιώματά που έχει. Εγώ θεωρώ ότι η θέση του βουλευτή είναι για να προσφέρει, να στηρίζει τον συνάνθρωπό του εκεί που έχει προβλήματα και να νομοθετήσει με τέτοιον τρόπο, ώστε να δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία.
Η ζωή στην Αθήνα
Σπούδασα οπτικός στο ΤΕΙ Αθηνών γιατί ήταν ένα επάγγελμα που συνδύαζε την υγεία με τα τεχνικά θέματα, κι αυτό μου άρεσε. Είχα μάλιστα να επιλέξω ανάμεσα στο Οικονομικό της Νομικής και Οπτικός, αλλά ήθελα ένα επάγγελμα με το οποίο να μπορώ να ανοίξω μόνος μου δουλειά. Ακόμα είμαι γραμμένος στο Οικονομικό, δεν έχω διαγραφεί. Τα βιβλία βέβαια τα διάβασα.
Η Αθήνα ήταν ένα απέραντο σχολείο. Την τότε εποχή πολιτικά ήταν στα φόρτε της, όλος ο κόσμος ασχολείτο με αυτά. Θυμάμαι ότι έκανα ένα διάλειμμα από το διάβασμά μου, περπατούσα δέκα λεπτά και κατέβαινα στην Ομόνοια, όπου είχαν στήσει τα περίπτερά τους τα πολιτικά κόμματα, καθόμουν και παρακολουθούσα τον κόσμο να συζητάει.
Η ενασχόλησή μου, τόσο με το κυπριακό, όσο και με το ελλαδικό φοιτητικό κίνημα, με έμαθε την αναγκαιότητα τού να διαβάζεις βιβλία. Τα βιβλία που διαβάσαμε έξω από τη σχολή ήταν πολλαπλάσια αυτών με τα οποία δίναμε εξετάσεις. Εκείνη την εποχή στην πολιτική δράση υπήρχε συζήτηση, για να κερδίσεις έναν φοιτητή να σε ψηφίσει, έπρεπε να του αναλύσεις τα προβλήματα, να πας στο σπίτι του και να συζητήσεις επί ώρες μαζί του. Επιπλέον, πολλοί φοιτητές ήταν αρκετά διαβασμένοι, οπότε έπρεπε να διαβάσουμε περισσότερο από εκείνους. Θυμάμαι ότι αγοράζαμε βιβλία με δόσεις.
Η πολιτική έχει περάσει στον πραγματισμό
Το πανεπιστήμιο που ονομάζεται «Αθήνα» είναι αυτό που μας έμαθε να τοποθετούμαστε δημοσίως, να διαβάζουμε, να ανεχόμαστε την αντίθετη άποψη, να συζητούμε και φυσικά να δημιουργούμε φιλίες και προσωπικές σχέσεις, ανεξάρτητα από τις πολιτικές θέσεις του καθενός. Αν θεωρήσουμε ότι κάθε άνθρωπος που λέει την πολιτική του θέση, τη λέει για το καλό τού τόπου και εφόσον έχεις δεχτεί ότι εσύ δεν έχεις το αλάνθαστο, τότε είσαι ανοιχτός για να βρεις κοινές συνισταμένες. Σήμερα η πολιτική έχει περάσει από το στάδιο της ιδεολογίας στον πραγματισμό. Σημασία έχει το αποτέλεσμα.
Θυμάμαι μιαν αστεία ιστορία από την Αθήνα. Εμείς, επειδή προερχόμασταν από την Κύπρο, ήμασταν κάπως άβγαλτοι στην Αθήνα, δεν είχαμε ανοιχτεί ακόμα. Από τις φοιτητικές παρατάξεις, η Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας (ΠΚΣ), που πρόσκειται στο ΚΚΕ, εφάρμοζε από τότε το «πολιτικό καμάκι». Με προσέγγισε λοιπόν μια όμορφη κοπέλα από την Ζάκυνθο, η οποία ήταν μαζί μου σε κάθε διάλειμμα, πηγαίναμε για καφέ κλπ. Πήρε αέρα, λοιπόν, το μυαλό μου. Ωστόσο, μετά από 3-4 ημέρες διαπίστωσα ότι όλη η προσπάθεια δεν γινόταν επειδή ήμουν όμορφος, αλλά επειδή ήθελε να ενταχτώ στην παράταξη.
Ο βουλευτής πρέπει να δουλεύει
Επέστρεψα στην Κύπρο γιατί είχα την αγωνία να ανοίξω το δικό μου μαγαζί. Να φανταστείτε, το άνοιξα παράνομα τότε, παρήγγειλα τα μηχανήματα από το εξωτερικό, επέστρεψα πίσω για να παραδώσω την πτυχιακή μου μελέτη και να πάρω το πτυχίο. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα για να ορκιστώ, ήμουν ο μόνος που ολοκλήρωσε τις σπουδές από τη σχολή μου και από το ΤΕΙ ήθελαν να αναβάλουν την ορκωμοσία. Αποτέλεσμα ήταν να κάνω έναν μικρό καβγά και τελικά να ορκιστώ μόνος μου στο γραφείο του διευθυντή, γι’ αυτό δεν έχω και φωτογραφίες. Δεν θα έχανα και τίποτα αν περίμενα, αλλά ήθελα να ξεκινήσω να δουλεύω.
Έκτοτε, διατηρώ το μαγαζί. Έχω συναδέλφους που δουλεύουν μαζί μου, οι ώρες που μπαίνω εγώ είναι λίγες, αλλά θεωρώ ότι ο βουλευτής δεν πρέπει να είναι εξαρτημένος από τον βουλευτικό μισθό, πρέπει να έχει ένα δικό του αποκούμπι για να μπορεί να ζήσει την οικογένειά του ακόμα και αν δεν εκλεγεί και να είναι ανεξάρτητος.
Οι διεφθαρμένοι μελετούν ποιους προσεγγίζουν
Είναι απαίτηση της κοινωνίας να υπάρχει δικαιοσύνη, ασφαλώς ακόμα και για τους αξιωματούχους. Αυτό συμβαίνει με την τωρινή Κυβέρνηση, με την οποία βλέπω και δημάρχους και άλλους αξιωματούχους να οδηγούνται στα δικαστήρια. Αν με έχει προσεγγίσει κανείς για να με εξαγοράσει; Όχι και θα σας πω γιατί. Είναι πολύ έξυπνοι εκείνοι που πλησιάζουν τους πολιτικούς για τέτοιους σκοπούς, ξέρουν πού τους παίρνει. Κάνουν μελέτη για το ποιον θα προσεγγίσουν.
Κουβεντιάζοντας με τους πλείστους από τους συναδέλφους, με τους οποίους έχω άριστες σχέσεις, καταλαβαίνω ότι κανείς δεν τους έχει πλησιάσει για τέτοια θέματα. Εκ πείρας θα σας πω, ότι κινούνται περισσότερο σε όσους ασκούν διοικητική εξουσία και όχι στο νομοθετικό σώμα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει και σκάνδαλο με βουλευτές, επειδή η νομοθετική εξουσία είναι αποσυνδεδεμένη από την εκτελεστική. Δεν λέω ότι όλοι είναι άγιοι, αλλά το αποδίδω εκεί.
Οι δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου σε πολιτικό επίπεδο, ήταν την περίοδο του κουρέματος το 2013 και το δημοψήφισμα του 2004, για το οποίο μέχρι και την τελευταία στιγμή πάλευα με τον εαυτό μου για το ποιο είναι το ορθό. Τελικά ψήφισα «ναι», θεωρώντας ότι η μη λύση θα ήταν χειρότερη.
*Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Σημερινή.
Close Enough 