Η Μόρφου, η Θεσσαλονίκη, ο πατέρας που δεν γνώρισε, η πολιτική δράση και ο ελεύθερος χρόνος ενός ανθρώπου που θέλει να καταγράφονται τα «ναι» και τα «όχι» πριν από κάθε απόφαση. «Δεν ήμουν επικίνδυνα ζωηρός. Είχα την αίσθηση του οικογενειακού μας προβλήματος κι αυτό δεν με άφηνε να ξεφύγω», λέει. Ο Βουλευτής του ΔΗΚΟ μιλάει για πτυχές της ζωής του.
Πάμε στη Μόρφου του 1963, όπου και γεννήθηκα. Ο πατέρας μου, ο Αιμίλιος, ήταν από τη Μόρφου και η μητέρα μου γεννήθηκε στα Πολεμίδια, αλλά μεγάλωσε στη Λευκωσία, όπου την υιοθέτησαν ο θείος και η θεία της, όταν πέθαναν οι γονείς της αρκετά νέοι. Τον πατέρα μου τον παντρεύτηκε στη Μόρφου, όπου και γεννηθήκαμε ο αδερφός μου κι εγώ.
Τον πατέρα τον χάσαμε πολύ νωρίς, ήμουν μόλις δύο χρονών κι έτσι δεν υπάρχουν αναμνήσεις από εκείνον. Όμως, αν ζούσε σίγουρα θα ήταν ένα σπουδαίο άτομο.
Ήταν φαρμακοποιός στο νοσοκομείο της Πεντάγυιας, που ήταν το νοσοκομείο της αμερικανικής μεταλλευτικής εταιρείας CMC, αλλά την ίδια ώρα ήταν δημοσιογράφος. Ήταν ο ανταποκριτής των περισσότερων εφημερίδων στη Μόρφου.
Έχουν περάσει από τον θάνατο του πατέρα μου 50 χρόνια και ακόμα βρίσκω κόσμο, κυρίως στη Λεμεσό, που τον θυμούνται και τον μνημονεύουν. Κάποιοι δακρύζουν κιόλας. Καμαρώνω λοιπόν για τον πατέρα που δεν γνώρισα, από αυτούς που τον γνώρισαν και όσα μου λένε για εκείνον. Γι’ αυτό ένιωσα την ανάγκη να βάζω το όνομά μου παντού ως Άγγελος Αιμιλίου Βότσης.
«Δεν είμαστε πρόσφυγες»
Από τη Μόρφου μετακομίσαμε το 1972, δεν φύγαμε ως πρόσφυγες, καθώς η μητέρα μου θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερα να έρθουμε στη Λεμεσό, όπου ήταν η οικογένειά της. Όλη μας η περιουσία είναι στη Μόρφου και δεν είναι λίγη, μιας και ο πατέρας μου ήταν μοναχοπαίδι.
Ερχόμενος στη Λεμεσό, πήγα Δημοτικό στην Γ’ Αστική, γυμνάσιο στο Αθηναΐδειο και Λύκειο στο Λανίτειο. Αντιλαμβάνεστε ότι, χωρίς να απαρνιέμαι την καταγωγή μου από τη Μόρφου, νιώθω εξίσου Λεμεσιανός. Οι εμπειρίες μου στη Λεμεσό από πολύ νωρίς ήταν πάρα πολλές, έκανα πάρα πολλούς φίλους κι αυτό το λέω με συγκίνηση. Ήρθα ένα παιδί ορφανό, θα μπορούσα να έχω περάσει δύσκολη ζωή. Η μητέρα μου όμως ήταν βράχος, εγώ πολύ κοινωνικός και πολύ τυχερός που έκανα καλούς φίλους. Η παρέα μου όταν βγαίναμε ως μαθητές, να φανταστείτε, ίσως να ήταν πάνω από 20 άτομα.
Πρόεδρος στο σχολείο
Ήμουν καλός μαθητής, αλλά όχι σπασίκλας. Αν ήμουν ζωηρός; Ναι, αλλά όχι επικίνδυνα ζωηρός. Είχα την αίσθηση του οικογενειακού μας προβλήματος κι αυτό δεν με άφηνε να ξεφύγω και να κάνω εκείνη την ανοησία, η οποία θα έβαζε στη μητέρα μου έναν ακόμα μεγάλο πονοκέφαλο. Κάθε κίνησή μου ήταν μετρημένη. Αυτό ήταν που με ωρίμασε λίγο περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε.
Από μικρός ήμουν δραστήριος με την πολιτική κι έτσι μπήκα στα μαθητικά συμβούλια. Έβγαινα πρόεδρος σε όλες τις τάξεις, γιατί ήθελα να είμαι εκεί όπου διαμορφώνονται τα πράγματα. Μια ιστορία που θυμάμαι έχει να κάνει με τον αγώνα της Εθνικής ομάδας Κύπρου στο ποδόσφαιρο. Όταν πήγα στο Λανίτειο, εξελέγην πρόεδρος του σχολείου, όταν προέκυψε πρόβλημα, επειδή η Εθνική έπαιζε με την Αγγλία στο Τσίρειο Στάδιο, μια ημέρα που εμείς ήμασταν απογευματινοί.
Από την προηγούμενη ημέρα πήγα στον διευθυντή του σχολείου για να του πω να ρυθμίσουμε το πρόγραμμα έτσι, ώστε να προλάβουμε να πάμε στον αγώνα. Ήταν κατ’ αρχήν θετικός και μου είπε «θα το δούμε αύριο». Την επόμενη ημέρα όμως έλειπε και είχε αφήσει μήνυμα στη γραμματέα να μη φύγει κανείς από το σχολείο. Τον πήρα τηλέφωνο λοιπόν και μου είπε ότι δεν αφήνει κανένα να φύγει και όποιος παρακούσει αποβάλλεται. Θεώρησα ότι μας κορόιδεψε κι έτσι γύρισα όλες τις τάξεις καλώντας τους όλους να φύγουν. Έφυγαν όλοι, αλλά δεν τιμωρήθηκε κανείς, ήρθε σε δύσκολη θέση ο διευθυντής.
«Ό,τι σκέφτομαι το λέω»
Πώς μπλέχτηκα με το ΔΗΚΟ; Στα 13 μου, με προσέγγισε η καθηγήτρια Μουσικής επειδή ήμουν δραστήριος και μου είπε ότι ο Σπύρος Κυπριανού ετοίμαζε κόμμα και προσπαθούσε να βρει νεολαία. Στην οικογένεια γενικώς ήμασταν «μακαριακοί», οπότε δεν δυσκολεύτηκα. Στην πρώτη συγκέντρωση, στην Ανεξαρτησίας απέναντι από το Διοικητήριο στη Λεμεσό, είχε έρθει η ηγεσία του κόμματος να μας μιλήσει, αλλά χωρίς τον πρόεδρο.
Για όλα τα θέματα που συζητήθηκαν είχα άποψη, αλλά ντρεπόμουν να την εκφράσω κι έτσι προλάβαιναν και την εξέφραζαν άλλοι, διπλανοί μου, οι οποίοι αποσπούσαν θετικά σχόλια. Από τότε, ό,τι σκέφτομαι το λέω. Αν είναι επικίνδυνο αυτό; Όχι, είναι το πιο ακίνδυνο, να λες εκείνα που νιώθεις και να μη λες ποτέ ψέματα. Η αλήθεια μπορεί να ενοχλήσει για λίγο, αλλά πάντα σου αναγνωρίζεται το γεγονός ότι δεν είπες ψέματα.
«Σε ψάχναμε»
Πώς έγινα φαρμακοποιός; Υπήρχε η οικογενειακή παράδοση με τον πατέρα, αλλά λειτουργούσε το «ιατροφαρμακευτικό». Έχουν να λένε ότι οι φαρμακοποιοί είναι οι αποτυχημένοι γιατροί. Πήγα στη Θεσσαλονίκη και σχεδόν μόλις πήγα με παραλάβανε. Λέω σχεδόν γιατί, ενώ ήξεραν τα στελέχη εκεί ότι θα πήγαινα, εγώ δεν προσήλθα αμέσως, δεν έδωσα σημεία ζωής, είπα να χαλαρώσω λίγο πριν μπω ξανά στο παιχνίδι.
Στις 15 Νοεμβρίου, στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για το ψευδοκράτος, με παρέλαβε ο σημερινός Δήμαρχος Αγλαντζιάς, ο Κώστας Κόρτας, που ήταν οργανωτικό μέλος της Αναγέννησης, λέγοντάς μου «πού ήσουν, σε ψάχνουμε». Διετέλεσα Πρόεδρος της Αναγέννησης για τρία χρόνια, ενώ πέρασα και από αντιπρόεδρος της ΕΦΕΚ.
Φαρμακευτική και Πολιτική πήγαιναν μαζί, είχαμε πολλές συγκρούσεις, αλλά στις εξεταστικές διαβάζαμε πολύ. Η ένταση που είχαμε για τα εκλογικά, περνούσε και στα μαθήματα. Είχαμε την αδρεναλίνη έτοιμη.
Το θάρρος του «ναι» και του «όχι»
Φαρμακοποιός ή πολιτικός; Αν σας πω ότι δεν νιώθω πολιτικός, δεν θα με πιστέψετε. Προσπαθώ να βρω μιαν άλλη λέξη, αλλά δεν βρίσκω. Ποτέ μου δεν ήθελα να κάνω πολιτική καριέρα. Αυτό ίσως να είναι και από τα μειονεκτήματά μου, δεν βάζω τέτοιους στόχους κι αυτό κοστίζει μεταξύ άλλων στην οργάνωση των δεδομένων σου. Για να καταλάβετε και την πρώτη φορά που εξελέγην δημοτικός σύμβουλος Λεμεσού, αλλά και την πρώτη φορά που έβαλα για βουλευτής, μπήκα στο ψηφοδέλτιο γιατί εκείνο δεν συμπληρωνόταν.
Γενικώς είμαι άνθρωπος που θέλει να λειτουργεί τεχνοκρατικά, παρ’ όλο που δεν είμαι τεχνοκράτης. Θέλω να έχω ένα project, όποιο κι αν είναι αυτό, και να προσπαθώ να το φέρω εις πέρας. Δεν θα κάνω ή θα πω πράγματα επειδή μέσα από αυτά το ΔΗΚΟ θα πάρει λίγους πόντους δημοφιλίας. Λέτε ότι σας απαντώ ως «πολιτικός», αλλά δεν είναι έτσι. Η πολιτική δεν είναι σαν τη φαρμακευτική, να σου πω «πάρε μια ασπιρίνη και θα περάσει». Οι λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα είναι πιο πολύπλοκες από μια ιατρική συνταγή. Ξέρετε τι δεν μπορώ; Να κολοκυνθίζουμε σε ορισμένα θέματα που μπορούμε να λύσουμε. Επίσης θέλω το θάρρος του «ναι» και του «όχι» να καταγράφονται σε ορισμένα θέματα.
Ο ελεύθερος χρόνος
Κιθαρίστας ή ψαράς; Ωραίο ερώτημα. Δεν έχω βάρκα, ψαρεύω με καλάμι. Συνήθως θα με βρείτε στο Lady’s Mile, ή όπου υπάρχουν πληροφορίες. Ξέρετε, οι ψαράδες λειτουργούν με πληροφορίες, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει πολύ ψάρι στη Λεμεσό. Το ψάρεμα το βρήκα σαν έναν καλό τρόπο να έρθω κοντά στα παιδιά μου, να περνάω ποιοτικό χρόνο μαζί τους, ακόμα και αν δεν μιλάμε. Από μικροί που ήταν πηγαίναμε μαζί για ψάρεμα και, πλέον, πολλές φορές πηγαίνω με τους φίλους τους.
Όταν έφυγα από εκπρόσωπος του κόμματος και θεώρησα ότι έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, μου μπήκε μια μανία να μάθω διάφορα πράγματα. Ένα από αυτά ήταν η κιθάρα, στην οποία είμαι αυτοδίδακτος από το διαδίκτυο. Έμαθα να παίζω συγχορδίες, έβγαλα καμιά 70αριά τραγούδια, τα ταίριαξα στη φωνή μου κι έτσι απλά μπορώ να παίξω σε φιλικό περιβάλλον. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Μερτικό», δηλαδή το «Δεν θα ξαναγαπήσω», με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Όπου βρω ευκαιρία τραγουδώ, με βοηθάει να χαλαρώνω.
*Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Σημερινή.
Close Enough 