Η απώλεια του πατέρα, η αγροτική οικογένεια, οι σπουδές στην Αμερική, η διαχείριση κρίσεων και οι σκέψεις για το μέλλον από έναν άνθρωπο που έχει πάψει να είναι οπαδός. Η πιο σημαντική κρίση, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, όπως λέει, είναι η απόφαση για τον Ακάμα. Θεωρεί ότι πήραν μια πολύ σωστή απόφαση. Χαρακτηρίζει την κουμανταρία ένα από τα πιο σπουδαία γλυκά κρασιά που υπάρχουν. Ο Υπουργός Γεωργίας της Κύπρου μας μιλάει για το Νίκο πίσω από τον Κουγιάλη. 

Γεννήθηκα στη Λευκωσία το 1967 και μεγάλωσα στο χωριό Δευτερά. Το όνομα Δευτερά προέρχεται μάλλον από τη λέξη «δεφτέρι». Κάποτε υπήρχε ένας τσιφλικάς στην περιοχή και μέσα σε αυτό είχε καταγεγραμμένους όλους τους εργάτες που είχε στη δούλεψή του, καθώς και την περιουσία του.

Ο πατέρας ως υπόδειγμα

Οι γονείς μου ήταν βέροι Δευτερκώτες και όλη η οικογένεια μένει εκεί. Ο πατέρας μου, ο οποίος πέθανε στα 53 του από την επάρατη νόσο, ήταν ηλεκτρολόγος, εργαζόμενος στην Αρχή Ηλεκτρισμού και ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, τον οποίο έχω πάντα ως πρότυπο στη ζωή. Η απώλεια μού στοίχισε πολύ, ήταν καθοδηγητής και υπόδειγμα και ήταν ο άνθρωπος που με έβαλε στο επάγγελμα της ηλεκτρολογίας. Ήταν το επίκεντρο της ζωής μου και φάρος φωτεινός για μένα.

Από μικρός θυμάμαι να με παίρνει στο γήπεδο μαζί του αλλά και σε διάφορες εργασίες. Κυρίως θυμάμαι ότι, ως δεινός ηλεκτρολόγος που ήταν, συνήθιζε να διορθώνει τις ηλεκτρικές υδραντλίες των γεωργών της περιοχής, πάντοτε αφιλοκερδώς. Ήταν σε εγρήγορση καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας για όποιον τον χρειαζόταν. Φυσικά, έχω και δυσάρεστες μνήμες από εκείνον, όταν αρρώστησε. Είχαμε περάσει μαζί εκείνο το εξάμηνο του 1996.

Προέρχομαι από αγροτική οικογένεια. Ο παππούς, από τη μεριά της μητέρας μου, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γεωργούς και φθαρτοπαραγωγούς στη Δευτερά, αλλά και όλη η οικογένεια από την πλευρά της μητέρας μου ασχολούνται με τη γεωργία. Έχοντας πλέον τον Υπουργό Γεωργίας ως μέλος της οικογένειάς τους, νιώθουν μάλλον χαρούμενοι και υπερήφανοι. Νομίζω ότι οι ίδιοι, αν είχαν λόγο σχετικά με το ποιο Υπουργείο θα μπορούσα να αναλάβω, θα επέλεγαν αυτό. Αρχικά, όταν ο Πρόεδρος με επέλεξε, είχα αρκετές επιφυλάξεις σχετικά με το αν μου ταίριαζε, αλλά πολύ σύντομα ανακάλυψα ότι πρόκειται για ένα παραγωγικό και αναπτυξιακό Υπουργείο. Τελικά, είναι αυτό που μου ταιριάζει.

«Η Αμερική ήταν η μόδα της εποχής»

Σπούδασα στην Αμερική. Κατέληξα εκεί επειδή μάλλον ήταν η μόδα της εποχής, καθώς πολλοί συμμαθητές μου, αλλά και μεγαλύτεροι από εμένα, είχαν ανακαλύψει «τη Γην της Επαγγελίας» και μιλούσαν με θαυμασμό γι’ αυτήν. Είπα λοιπόν να ακολουθήσω κι εγώ αυτόν τον δρόμο και, πιστέψτε με, δεν το μετάνιωσα ποτέ. Θεωρώ ότι έχω κερδίσει πάρα πολλά από τις σπουδές μου στις ΗΠΑ πέραν της ηλεκτρολογίας. Έχω γνωρίσει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και έμαθα να συνυπάρχω και να εκτιμώ. Ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα στη ζωή μου αυτό το ταξίδι, παρόλο που έπρεπε να περάσω μερικά χρόνια μακριά από την οικογένειά μου. Ξέρετε, τότε δεν υπήρχε η δυνατότητα για συνεχείς διαδρομές, πολλοί δεν επέστρεφαν.

Η κουμανταρία και τα πούρα

Στις διεθνείς επαφές που πραγματοποιώ με το Υπουργείο και κυρίως όταν συναντώ υπουργούς άλλων χωρών, συνήθως προσφέρω ως δώρο ένα μικρό, επάργυρο δεντράκι ελιάς και ένα μπουκάλι κουμανταρία. Θεωρώ ότι η κουμανταρία είναι ένα από τα πιο σπουδαία γλυκά κρασιά που υπάρχουν στον κόσμο και νιώθω υπερηφάνεια όταν οι αποδέκτες δοκιμάζουν ένα ποτηράκι, γιατί ανακαλύπτουν ότι πέρα από το παραδοσιακό πορτογαλικό port, υπάρχει και κάτι άλλο εφάμιλλο, ίσως καλύτερο.

Παρατηρείτε, βλέπω, τον κόφτη του πούρου. Δυστυχώς καπνίζω και λέω δυστυχώς, διότι, ενώ κάπνιζα αραιά, τελευταία το έχω παρακάνει λόγω έντασης και άγχους. Είμαι λάτρης και της τέχνης, παρόλο που δεν μπορώ να παινευτώ ότι μπορώ να εκτιμήσω την αξία κάποιου πίνακα. Περισσότερο θα έλεγα θαυμάζω τη λαϊκή τέχνη. Ο αγαπημένος μου ζωγράφος είναι ο Κύπριος Μιχάλης Κάσιαλος. Μια σκηνή από τον κυπριακό γάμο, που έχει ζωγραφίσει ο συγκεκριμένος, έχω αναρτήσει στην είσοδο του γραφείου μου.

«Δεν γεννήθηκα και δεν σπούδασα “υπουργός”»

Πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή μου, πέρα από τη γέννηση των τριών κόρων μου, ήταν όταν απέκτησα το πρώτο πτυχίο στην ηλεκτρολογία από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας. Ήταν ο μεγάλος στόχος και νομίζω ότι -πέρα από τα προσωπικά και τα οικογενειακά- ήταν η πιο χαρούμενή μου στιγμή. Δεν βάζω τη θέση του Υπουργού σε αυτό, διότι είναι κάτι παροδικό. Από τη στιγμή που διορίζεσαι σε αυτό το αξίωμα, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει. Έχω πει πολλές φορές ότι ούτε υπουργός γεννήθηκα, ούτε το έχω σπουδάσει. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θα κάνω όταν λήξει η υπουργική μου θητεία. Το πιο πιθανό είναι ότι θα δουλέψω ξανά, ίσως εκτός Κύπρου.

Για την καριέρα μου δεν ανησυχώ, ούτε και μπορώ να κάνω σχέδια. Αυτήν τη στιγμή είμαι πλήρως επικεντρωμένος σε αυτό που κάνω και θεωρώ ότι όταν ολοκληρώσω τον κύκλο μου, θα έχω την πολυτέλεια του χρόνου, δηλαδή δυο ή τρεις μήνες, να σκεφτώ πώς θα προχωρήσω επαγγελματικά. Δεν είμαι βέβαιος αν θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά με το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου μηχανικού. Βρίσκετε ότι αφήνω ένα παράθυρο για πολιτική συνέχεια; Θεωρώ ότι στην πολιτική δεν μπορείς να σχεδιάζεις. Κάθε άνθρωπος τον οποίο ενδιαφέρει η πολιτική -για να μη χρησιμοποιήσω τον όρο “πολιτικός”- θα πρέπει να εξετάζει τα δεδομένα της στιγμής και να λαμβάνει τις αποφάσεις εκείνη την ώρα.

Την ώρα που μιλάμε, αυτό που θέλω να κάνω είναι να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό εδώ στο Υπουργείο Γεωργίας, να συμβάλω ώστε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να υλοποιήσει, αν είναι δυνατόν, στο 100% το πρόγραμμα διακυβέρνησής του ή τουλάχιστον να τεθούν οι βάσεις για να υλοποιηθεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Δεύτερος στόχος είναι να αφήσω το στίγμα μου σε αυτό το Υπουργείο, το οποίο έχει πολλές δυνατότητες, όπου, με καλή οργάνωση και σωστή λειτουργία, μπορεί να συνεισφέρει πολύ σημαντικά στην ανάπτυξη της οικονομίας του τόπου, αλλά και του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.

Η διαχείριση κρίσεων

Θεωρώ ότι έχω μάθει πολλά πράγματα ως υπουργός, κυρίως στον τομέα της διαχείρισης κρίσεων, κάτι που είναι πολύ δύσκολο. Συνεχόμενα προβλήματα, απαιτήσεις, γρήγοροι ρυθμοί και απουσία ωραρίου καθώς το τηλέφωνο χτυπά σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο, με το πρώτο τηλεφώνημα να είναι στις έξι το πρωί.

Η πιο σημαντική κρίση, που κλήθηκα να αντιμετωπίσω, είναι αυτή της απόφασης για τον Ακάμα. Θεωρώ ότι πήραμε μια πολύ σωστή απόφαση, παρόλο που υπήρχαν μεγάλες αντιδράσεις. Είναι πολύ δύσκολο, ξέρετε, να επικοινωνήσεις σωστά μιαν απόφαση και να κάνεις τον κόσμο να αντιληφθεί την ουσία και το σκεπτικό της. Θεωρώ ότι εμείς την έχουμε εξηγήσει καλά και πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα διαφανεί η ορθότητά της.

«Δεν βλέπω πια με γαλαζοκίτρινα γυαλιά»

Με έχουν αποκαλέσει «πορτοκαλί υπουργό» και όχι άδικα. Φυσικά και αποδέχομαι τον όρο, από μικρός είμαι ΑΠΟΕΛίστας, γεννήθηκα στα γήπεδα. Ο πατέρας μου και ο θείος μου Ηρόδοτος Κούπανος, μεγάλος τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ μεταξύ 1970 και 1990, με έμαθαν να αγαπώ την ομάδα και το ποδόσφαιρο. Πανηγυρίζω όταν η ομάδα βάζει γκολ, είμαι εκδηλωτικός, αλλά προσπαθώ να το περιορίσω. Στο παρελθόν έβριζα καμιά φορά, αλλά πλέον όχι, γιατί μεγαλώνοντας βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Εδώ και αρκετά χρόνια έχω ξεπεράσει το στάδιο του οπαδού που βλέπει με γαλαζοκίτρινα γυαλιά και πλέον βλέπω το ποδόσφαιρο πιο χαλαρά, παρά το γεγονός ότι θέλω να κερδίζει η ομάδα μου. Οι κόρες μου βρίσκονται και οι τρεις στον ίδιο δρόμο. Με ρωτάτε αν μου φέρουν Ομονοιάτη γαμπρό πώς θα αντιδράσω; Να φέρουν καλά παιδιά θέλω μόνο και είμαι βέβαιος ότι οι κόρες μου έχουν τον τρόπο να τους αλλάξουν την ομάδα… Αστειεύομαι, έχω δει να συμβαίνει σε πολλούς φίλους ΑΠΟΕΛίστες ή Ομονοιάτες, καθώς οι πιθανότητες είναι αυξημένες, και ξέρω ότι στην πραγματικότητα η συνύπαρξη μπορεί να είναι καλή.

Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Σημερινή.