Όσοι γνωρίζουν προσωπικά τον Μάνο Ελευθερίου, διακατέχονται μάλλον από την αίσθηση ότι δεν έχει ταξιδέψει και πολύ. Δεν είναι μόνο η μαζεμένη και συγκρατημένη εξωτερική του εμφάνιση και συμπεριφορά, ούτε ο αέρας δωματίου που αποπνέει όταν συνομιλείς μαζί του. Είναι ίσως και η βαθιά ενασχόλησή του με το χαρτί, με τα αρχεία, με τις αποθήκες της μνήμης που βρίσκονται κρυμμένες, μπερδεμένες και σκονισμένες μακριά από κάθε εξωστρέφεια που ενδεχομένως να τους πρέπει. Φωτογραφίες και γράμματα, χειρόγραφα και αφιερώσεις, μελανοδοχεία και κονδυλοφόροι, ζωγραφιές και βιβλία. Είναι ο σιγανός τόνος της φωνής, η εμμονή με αντικείμενα και καταστάσεις που δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις για να συναντήσεις. Αρκεί να έχεις μια καλή συναίσθηση του χρόνου και της επίδρασης αυτού πάνω στην ύλη, στο σώμα και στο μυαλό, που ούτως ή άλλως δεν γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς. Continue reading “ΠΙΝΕΖΕΣ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ” →