Είναι πολυτάλαντη. Είναι δραστήρια. Δείχνει άνετη. Έχει γράψει παιδικά βιβλία κι ένα μυθιστόρημα. Έχει γράψει το σενάριο για την (ίσως) καλύτερη ελληνική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια, τις «Ηρωίδες», κι έχει πρωταγωνιστήσει σε αυτήν. Κάνει ραδιόφωνο κάτω από ένα συγκεκριμένο concept υπό τον τίτλο «Σαπούνι», ενώ παράλληλα ηχογραφεί και ανεβάζει στο διαδίκτυο απαγγελίες από βιβλία. Γράφει θεατρικά έργα. Εξάλλου, έχει σπουδάσει θέατρο: Σχολή Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Stella Adler Studio of Acting στη Νέα Υόρκη. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα θεατρικής γραφής στο Gotham Writers Home, επίσης στη Νέα Υόρκη. Αρθρογραφεί σε περιοδικά. Εν πολλοίς αυτή είναι η δραστηριότητα της Αλεξάνδρας Κ* – με αφορμή αυτή, μίλησα μαζί της.

Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις σου, βλέπω ότι οι «Ηρωίδες» μάλλον είχαν πολλά στοιχεία ενός ομοιόμορφα διαμοιρασμένου «εγώ» στους ρόλους της σειράς.

Ισχύει στον βαθμό που ισχύει για κάθε άνθρωπο που γράφει, ό,τι κι αν γράφει. Το γράψιμο είναι πρώτα από όλα εσωτερική ανάγκη, οπότε αναπόφευκτα, το πρώτο που θα βγει στην επιφάνεια είναι αυτό που με απασχολεί τη δεδομένη στιγμή. Κάποιες φορές μπορεί όντως να είναι μια προσωπική ιστορία, τις περισσότερες όμως είναι ιστορίες που άκουσα ή φαντάστηκα ή διάβασα σε κάποιο βιβλίο του προηγούμενου αιώνα αλλά «κάτι» ανακίνησαν μέσα μου σήμερα. Αλλά τώρα μάλλον μιλάτε για χαρακτήρες, ε; Κοιτάξτε, όχι, δεν θεωρώ ότι το «εγώ» μου είναι τόσο ενδιαφέρον, ώστε να κρατήσει 20 ρόλους για 15 επεισόδια -κανενός το «εγώ» δεν είναι- κι επίσης θα μου ήταν βαρετό. Όλο το παιγνίδι, για μένα, είναι να μπαίνω στη θέση ανθρώπων που, σε πρώτη ανάγνωση, θα απέρριπτα και να βλέπω τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Οι ήρωές μου συχνά διατύπωναν θέσεις με τις οποίες ήμουν εκ διαμέτρου αντίθετη, αλλά αυτή ήταν η αλήθεια τους. Έστηναν εμένα -την Αλεξάνδρα πίσω από το λάπτοπ- στον τοίχο, έκαναν και έλεγαν πράγματα που στην κανονική ζωή θα με έκαναν να βγάζω φλύκταινες, αλλά, αν ήθελα να κάνω καλά τη δουλειά μου, έπρεπε όχι μόνο να ξεπεράσω την προκατάληψή μου, αλλά και να επιχειρηματολογήσω πειστικά υπέρ τους. Εκεί είναι όλη μαγεία. Και η ψυχοθεραπεία, επίσης.

Οι «Ηρωίδες» είχαν ένα άδοξο τηλεοπτικό τέλος. Τι είναι αυτό που λείπει στους τηλεοπτικούς σταθμούς, τα κάνουν μαντάρα με το πρόγραμμά τους και δεν υπάρχει μια σειρά της προκοπής για τους τηλεθεατές;

Λείπουν μεν τα λεφτά, αλλά λείπει και ένα κοινό που να έχει απαιτήσεις. Όταν τα σίγουρα σουξέ είναι οικογενειακές κωμωδίες σε στούντιο με γενικό φωτισμό, γιατί να ρισκάρεις να κάνεις κάτι πιο δαπανηρό ή επισφαλές τη στιγμή που δεν υπάρχει σάλιο στην αγορά; Το ευρύ κοινό είναι ευχαριστημένο με αυτά. Τα κανάλια δεν είναι πνευματικά ιδρύματα, επιχειρήσεις είναι. Ακολουθούν την αγορά, δεν τη διαμορφώνουν. Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, ίσως γι’ αυτό σήμερα πεθαίνουν. Κατά τα άλλα, διαφωνώ με τα περί άδοξου τέλους. Και μέχρις εκεί που φτάσαμε, δεδομένων των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών και του υπόλοιπου τηλεοπτικού τοπίου, θα έπρεπε να κάνουμε ένα πάρτι για κάθε επεισόδιο που προβλήθηκε. Εγώ περίμενα να κοπούμε στα πρώτα τέσσερα επεισόδια. Τελικά, όχι μόνο δεν κοπήκαμε, αλλά κλείσαμε και δεύτερη σεζόν. Στο μεταξύ, η εταιρεία παραγωγής και το κανάλι στέγνωσαν – θα συνέβαινε ανεξαρτήτως ημών και φυσικά δεν επηρέασε μόνον εμάς. Τι να κάνουμε; Υβριστικά τηλεφωνήματα στον Μπόμπολα και τον Βαρδινογιάννη, επειδή σταμάτησαν οι «Ηρωίδες»;

Ε, όχι δα. Ας μιλήσουμε καλύτερα για το «Σαπούνι», τη ραδιοφωνική σου εκπομπή με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο στο toradiofono.gr. Κατ’ αρχάς, γιατί «Σαπούνι»;

Μου πρότεινε ο Γεράσιμος να κάνουμε μαζί μια εκπομπή κι εγώ γκρίνιαξα, γιατί μπορεί να μην το ‘χω με το ραδιόφωνο, αλλά το ‘χω με τον Γεράσιμο. Τότε έφτιαχνα κάτι tracks με απαγγελία και μουσική στο soundcloud και είπα, ντάξει, κάπως έτσι θα είναι, αλλά σε δίωρο. Και αρχίσαμε. Ο σκοπός είναι να μοιραστούμε με άλλους μουσικές που λατρεύουμε και που συνήθως δεν είναι ευρέως γνωστές, να ταιριάξουμε τα φαινομενικά ασυνδύαστα (βλ. Γιάννης Σπανός – Νικόλας Σπανός), να αποδείξουμε ότι η καλή μουσική δεν περιορίζεται από είδη, δεκαετίες, κοινωνικά στρώματα. Ότι μπορείς να νταλκαδιάσεις εξίσου και με τον Monteverdi και με τη Βίκυ Μοσχολιού και με Τα Παιδιά Της Παλαιότητας. «Σαπούνι» εκ της σαπουνόπερας. Έχει πολύ συναίσθημα η εκπομπούλα…

Τελικά τι είναι αυτός ο «ανέμελος χειμώνας του ’06», στον οποίο αναφέρεσαι συχνά; Τι υπήρχε τότε και τι συνέβη που κατέστησε εκείνη την ανεμελιά παρελθόν;

Υπήρχε η φούσκα, υπήρχαν δουλειές, υπήρχε ανεμελιά, υπήρχε η υπόσχεση για μιαν ακόμα καλύτερη ζωή, υπήρχε το πτυχίο/το μεταπτυχιακό/η προαγωγή που θα παίρναμε σε λίγους μήνες και που θα μας έριχνε βουρ στα μεγαλεία. Το ’07 άρχισε κάτι να ξεφουσκώνει. Το ’08 αυτό το «κάτι» έκανε μπαμ. Από κει και πέρα, χρειάζεται αλήθεια να πω τι συνέβη;

Μοιάζεις να απολαμβάνεις τα απωθημένα σου.

Δεν ξέρω πώς έχετε αποκομίσει αυτήν την εντύπωση, γιατί γενικά δεν έχω απωθημένα. Ό,τι θέλω, πάω και το ζητάω κι άμα δεν μου το δώσουν, δεν φεύγω. Η επιθυμία μου γίνεται εμμονή, η εμμονή με κάνει πολύ δημιουργική, η επιμονή μου δεν αφήνει περιθώρια, στο τέλος παίρνω αυτό που θέλω ή ηττώμαι. Πάντως πάντα το τραβάω μέχρι τέλους, δεν αντέχω τις ιστορίες που μένουν στη μέση. Μήπως εννοείτε τις ήττες μου; Γιατί τις ήττες μου, πράγματι, τις απολαμβάνω. Πιστεύω ακράδαντα πως ακόμα και ένα κακό τέλος είναι η αρχή για κάτι άλλο. Κι επίσης, μεγαλώνοντας, καταλαβαίνεις αφενός ότι κανείς δεν σου χρωστάει, αφετέρου ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα κι είναι πολύ λυτρωτικό αυτό. Διαγράφω υπερδυνάμεις απ’ τον κατάλογο και εστιάζω σε αυτά που μπορώ.

Σε γραπτά και σενάριο διέκρινα ένα αίσθημα ειρωνείας. Σκόπιμο ή υποσυνείδητο;

Δε θα το έλεγα ειρωνεία. Κανιβαλισμό, ναι, σαρκασμό, ναι, αλλά όχι ειρωνεία. Η ειρωνεία είναι ένα στάδιο πριν από τον κανιβαλισμό και, με όσο χιούμορ κι αν πλασάρεται, μου είναι δυσάρεστη, γιατί είναι κάπως passive-agressive, κάπως σαν να λες αυτό που θες να πεις, αλλά το λες χαμηλόφωνα μη σε ακούσει το θύμα σου. Αν το εκλαμβάνετε έτσι, μάλλον έχω αποτύχει. Ότι σαρκάζω, σαρκάζω, ξεκινώντας από μένα, τα πράγματα που αγαπώ, το γιατί τα αγαπώ. Είναι ένας τρόπος να αποδεχτώ κομμάτια μου για τα οποία δεν είμαι περήφανη. Το ίδιο κάνω και με τους φίλους μου, το ίδιο και με τους ήρωές μου. Προτιμάω να γελάω με τα χάλια μου/μας παρά να τα κρύβω κάτω απ’ το χαλί. Χάλια είναι αυτά, σφοράρουν. Οπότε, ναι, είναι εντελώς σκόπιμο. Και είναι και το σημείο που το κοινό έρχεται και ταυτίζεται γιατί βλέπει γραμμένο/παιγμένο/εκτεθειμένο κάτι που κρύβει ακόμα κι απ’ το ίδιο του τον εαυτό και αποενοχοποιείται.

Δώσε μας μια είδηση για κλείσιμο.

Η κόρη μου χρειάζεται σφράγισμα. Για εσάς μπορεί να μην είναι είδηση, για μένα είναι η πρώτη χειροπιαστή απόδειξη ότι δεν είμαι καλή μάνα, πράγμα που με τη σειρά του καθιστά βάσιμες τις κατηγορίες της μάνας μου ότι δεν είμαι καλή μάνα, γεγονός που δικαιώνει gradually περίπου τέσσερεις γενιές γυναικών πίσω. Επαγγελματικά, έχω αναλάβει το development μιας ξένης ταινίας που θα γυριστεί στην Ελλάδα του χρόνου, συζητάω για το πρώτο ανέβασμα του θεατρικού μου έργου «Η Μαρία Λουσίντα βγαίνει στον Επιτάφιο», τον Απρίλιο θα συμμετάσχω με ένα κείμενό μου στη συναυλία του συνθέτη Δημήτρη Σκύλλα στο Θέατρο Πόρτα. Κατά τα άλλα, γράφω κάθε μήνα στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ» και το «Cosmopolitan», κάνω μαζί με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο την εκπομπή «Σαπούνι» στο toradiofono.gr και κάθε Δευτέρα βράδυ ανεβάζω στον λογαριασμό μου στο Soundcloud (soundcloud.com/alexandrakappa) ένα bedtime story με κείμενα άλλων και απαγγελία δική μου. Επίσης, μόλις τελειώσουμε αυτή τη συνέντευξη, θα κάτσω να φτιάξω τον σκελετό για μια σειρά που σκέφτηκα χτες αλλά μέχρι να την τελειώσω δεν θα υπάρχει τηλεόραση, οπότε… μην περιμένετε τίποτα.

*Πρώτη δημοσίευση Ηδύφωνο.