Είναι ένας από τους καλλιτέχνες για τους οποίους η Ελλάδα θα έπρεπε να νιώθει υπερήφανη. Θα έπρεπε ίσως να πάρει τη συνταγή και, δεδομένου ότι δεν αντιγράφεται, να τη διδάξει στους φιλόδοξους, τους νέους, τους γεμάτους ελπίδα εργάτες της τέχνης. Προσοχή! Δεν μιλάμε για τη συνταγή της επιτυχίας, της αναγνώρισης και της αποδοχής. Δεν μιλάμε καν για τη συνταγή της εμπορευσιμότητας της τέχνης. Μιλάμε για τον τρόπο που ένας καλλιτέχνης αφομοιώνει, επεξεργάζεται και προβάλλει την ανθρώπινη πραγματικότητα μέσα από ένα πρίσμα καθολικό. Αν η Τέχνη δεν μπορεί να διδαχθεί, μπορεί σίγουρα να αποτελέσει πρώτη ύλη για την τέχνη της επόμενης ημέρας. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έρχεται στην Κύπρο και φέρνει μαζί του μια παράσταση που αφορμάται από τον μύθο του Σισύφου και μας παραδίδεται ως «μια ωδή στην ανθρώπινη εργασία, στην πάλη με την ύλη, στη νοηματοδότηση της καθημερινότητας με την προσπάθεια προς τα πάνω». Continue reading “ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΤΕΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ” →