Από την περασμένη Παρασκευή η Ευρώπη μοιάζει να είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, καθώς τα αιματηρά γεγονότα στο Παρίσι επισφράγισαν εκείνο που υπήρχε υπό τη μορφή υποψίας και ανησυχίας, ότι δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος και οι ακόλουθοί του θέλουν και μπορούν να πλήξουν τους Ευρωπαίους πολίτες, προβαίνοντας σε τρομοκρατικά χτυπήματα με στόχο αθώους πολίτες. Στο “Ρινγκ της Επικαιρότητας” της εφημερίδας Σημερινή φιλοξενούνται η ειδική σε θέματα Μέσης Ανατολής Ελένη Σταύρου και ο Πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου Κώστας Γουλιάμος, σε μια προσπάθεια να δοθούν κάποιες προσεγγίσεις στα ερωτήματα που θα απασχολήσουν για καιρό.

Ερωτήσεις

1. Συνδέεται το προσφυγικό πρόβλημα με τα αιματηρά γεγονότα στο Παρίσι;

2. Φέρει μερίδιο ευθύνης η Δύση, τόσο για τα πρόσφατα γεγονότα, όσο και για το προσφυγικό πρόβλημα;

3. Αλλάζει η Ευρώπη μετά τις επιθέσεις της προηγούμενης Παρασκευής και με ποιο τρόπο;

Ελένη Σταύρου, Ειδική σε θέματα Μέσης Ανατολής

1. Το τουρκικό κράτος, με όργανα τις Μυστικές και Ειδικές Υπηρεσίες του, είναι το Κεντρικό Επιτελείο που σχεδιάζει, οργανώνει, εφαρμόζει και κατευθύνει όλες τις πτυχές και εκφάνσεις της πολυπλοκότατης αυτής σύρραξης. Συνεπώς τα δύο γεγονότα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Το ισλαμικό Χαλιφάτο συγκροτήθηκε αποκλειστικά μέσα από τα εδάφη και το κράτος της Τουρκίας. Κατέστη αυτόνομο και επικίνδυνο, κατά πάντων, πλην της Τουρκίας. Η Τουρκία υποδέχεται ευχαρίστως τους Σύρους πρόσφυγες και οργανωμένα τούς διοχετεύει στην Ευρώπη, δημιουργώντας στις χώρες της σεισμικά προβλήματα. Για να οδηγήσει, στη συνέχεια, τις κυβερνήσεις τους γονυπετείς και έρπουσες να ζητούν το έλεός της, καταθέτοντας, αδιαμαρτύρητα, παχυλά ανταλλάγματα. Με πρώτη την Κυπριακή Δημοκρατία. Παράλληλα, για να καταστήσει το προσφυγικό οξύτατο, μεθοδεύει την παρείσφρηση ανάμεσα στους πρόσφυγες και τζιχαντιστών, για τα γνωστά εγχειρήματα.

2. Είναι τεράστιο το μερίδιο ευθύνης της Δύσης. Πρόχειρα και ασυντόνιστα η πολιτικά ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή Ένωση και η αλαζονική Αμερική ρυμουλκήθηκαν, από τη δόλια Τουρκία, στον αχρείαστο πόλεμο στη Συρία. Αν τον κέρδιζαν, νικητής θα ήταν, κυρίως, η Τουρκία. Απέτυχαν διότι το καθεστώς Άσαντ οχυρώθηκε στην κρατική οντότητά του. Μοιραίο και ιστορικό άλμα αυτοκτονίας της Ευρώπης αποδεικνύεται και η αμηχανία της να προλάβει και να αναχαιτίσει, στην εκδήλωσή του, το προσφυγικό, που η ίδια η Τουρκία κατευθύνει. Εξίσου ανίκανη η Δύση αποδείχθηκε και στο κεφάλαιο της ασφάλειάς της. Και για τα δύο, θα καταβάλλει το τίμημα, καλύτερα αίματος, καθ’ όλο τον 21ο αιώνα, τουλάχιστον. Γι’ αυτό, ας μην τους δεχόμαστε αυτόκλητους σωτήρες μας.

3. Προσωπικά είχα παρουσιάσει από τα ΜΜΕ ένα συνοπτικό μεν, αλλά πλήρες, επιτελικό σχέδιο, για την άμεση εξάλειψη του Χαλιφάτου, μόλις αυτό είχε ξεμυτίσει. Εισηγούμουν συγκρότηση και αποστολή εκστρατευτικού σώματος του ΟΗΕ, κλείσιμο, ακόμη και «αεροστεγώς», κάθε διάβασης, από και προς την Τουρκία, πλήρη εδαφική απομόνωση του Χαλιφάτου και γενική επίθεση από Ανατολάς και Νότο για την επιτόπου καταστροφή των δυνάμεών του, πριν διασπαρθούν. Είχα παρουσιάσει και παραστατικά σχεδιαγράμματα. Έγιναν τα ακριβώς αντίθετα. Η Ευρώπη έχει, πλέον, μέσα στα ίδια τα σπλάχνα της, πυρήνες αποκεφαλιστών, έτοιμων να πεθάνουν για τα αρρωστημένα ιδεώδη τους. Ακόμη και αν το Χαλιφάτο εκλείψει, οι πυρήνες αυτοί θα μεταλλάσσονται, με νέο αίμα, από τις στρατιές των προσφύγων, που δεν θα αφομοιώνονται αλλά και δεν θα επαναπατρίζονται. Οι συνέπειες, σε όλες τις διαστάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, θα είναι σημαντικές και απρόβλεπτες. Η Τουρκία θα αυτοαναγορευθεί προστάτις και μητέρα-κοιτίδα όλων αυτών των θρησκευτικών προγεφυρωμάτων, και θα τα συντονίζει και θα τα χρησιμοποιεί για τα δικά της επεκτατικά οράματα. Η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι και θα είναι το πρώτο αντάλλαγμα που η Τουρκία θα ζητά από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, για να τις ανακουφίσει από την πλημμυρίδα των μουσουλμάνων προσφύγων και όχι μόνο.

Κώστας Γουλιάμος, Καθηγητής, Πρύτανης Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου

1. Το έγκλημα στο Παρίσι έρχεται να επιβεβαιώσει το γεγονός ότι ο κόσμος βιώνει πλέον έναν πόλεμο, που πόρρω απέχει από την κλασική σημασία του πολέμου. Ακόμα και η τρομοκρατία έχει πάρει διαζύγιο από την παραδοσιακή της πρακτική. Οι ασύμμετρες επιθέσεις εναντίον αμάχων συγκροτούν νέες μορφές βαρβαρότητας που, ως τέτοιες, θέτουν υπό αμφισβήτηση τις συμβατικές έννοιες του πολέμου και της τρομοκρατίας. Από την άλλη παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό ένα είδος υστερίας από εκείνους που εναντιώνονται στην υποδοχή προσφύγων. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιούμε το βαθύτατο έλλειμμα ενιαίας και ευδιάκριτης ευρωπαϊκής πολιτικής στο προσφυγικό ζήτημα. Πολιτικής που περιορίζεται σε βερμπαλιστικές γενικολογίες, όπως και σε πρακτικές εκκόλαψης αποδιοπομπαίων τράγων. Εν πάση περιπτώσει, το να συνδέει κανείς άμεσα το προσφυγικό με τα αιματηρά γεγονότα στο Παρίσι είναι μια επιπόλαιη όσο και επικίνδυνη εξίσωση, καθότι και οι δύο περιπτώσεις, ήτοι προσφυγικό και αιματοχυσία, αποτελούν παράγωγα πολύπλοκων και πολυδιάστατων μηχανισμών. Απαιτείται, ως εκ τούτου, μια διαφορετική ανάγνωση και ερμηνεία τόσο του προσφυγικού όσο και του τρομοκρατικού χτυπήματος. Ερμηνεία που θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη αφενός την παράμετρο του καταμερισμού ισχύος, αφετέρου τη σειρά λαθών στρατηγικής της Δύσης, που μετατρέπονται σε μπούμερανγκ.

2. Αποτελεί μύθο να πιστεύουμε πως ο ISIS («Ισλαμικό Κράτος») είναι κίνημα αντίστασης ή, ακόμα, ότι διέπεται από θεοκρατικές αρχές. Τουναντίον, πρόκειται για τυπική περίπτωση κρατικού υβριδίου, στρατοκρατικής σύστασης, που εκκολάφθηκε και ενισχύθηκε από ηγεμονικές χώρες της Δύσης και που στη συνέχεια διασφάλισε τεράστια έσοδα από το λαθρεμπόριο πετρελαίου και αρχαιοτήτων. Παράλληλα, έχει υπό τον έλεγχό του μια ολόκληρη περιοχή που αγγίζει σε έκταση εκείνη της Βρετανίας. Είναι αξιοσημείωτο πως η Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, ουδέποτε ανέλαβε μια αποτελεσματική, μεθοδική και συνάμα συντονισμένη προσπάθεια κατά του ISIS. Τουναντίον, οι περισσότερες δυτικές χώρες -κυρίως αυτές που συγκροτούν την ηγεμονία της λεγόμενης «νέας τάξης»- έχουν χρησιμοποιήσει όχι μόνο το «Ισλαμικό Κράτος» (με τα παραρτήματα και τους κλάδους του) αλλά και τη Συρία (προσφυγικό), με στόχο την εξυπηρέτηση των δικών τους στενών γεωπολιτικών συμφερόντων. Εν προκειμένω οι αποκαλύψεις Πούτιν, ότι δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος χρηματοδοτείται από 40 χώρες, μεταξύ των οποίων και κάποιες που ανήκουν στις G20, είναι χαρακτηριστικές.

3. Δυστυχώς, ο πόλεμος εισέρχεται πάλι στο καθημερινό λεξιλόγιο της Ευρώπης, καθώς οι επιθέσεις εναντίον άμαχου πληθυσμού, αποκτώντας ένταση και έκταση, εκκολάπτουν μορφές σοβινισμού, ρατσισμού και ξενοφοβίας. Το αβγό του φιδιού είναι ante portas. Ήδη το ΝΑΤΟ σκέφτεται την ενεργοποίηση του άρθρου 5. Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα δεν μπορεί να γίνεται με όρους βίας ή καταστολής δημοκρατικών κεκτημένων, αλλά με όρους αλληλεγγύης των λαών, συναδέλφωσης, συνεργασίας, ισοπολιτείας και εμβάθυνσης της δημοκρατίας. Μόνο έτσι κατακτάται πραγματική και δίκαιη ειρήνη.

*Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα Σημερινή.