Ο Υπουργός Οικονομικών της Κύπρου μιλάει για τον Χάρη πίσω από τον Γεωργιάδη. Tα πρώτα χρόνια, τα πολιτικά πρότυπα, τα διλήμματα, οι επιλογές και οι τρεις σταθμοί ενός ανθρώπου που μοιάζει να μην εκνευρίζεται ποτέ.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είμαι γέννημα-θρέμμα Λευκωσιάτης. Πήγα στο Δημοτικό Σχολείο Β’ της Παλουριώτισσας και έπειτα στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Οι γονείς μου, βέβαια, δεν ήταν Λευκωσιάτες, ο πατέρας μου είναι από την κατεχόμενη σήμερα Κυθρέα, η μητέρα μου έχει ρίζες από την κατεχόμενη Αμμόχωστο και από την Πόλη Χρυσοχούς. Παρά τις δυσκολίες της εποχής, καθώς πρόκειται για τα πρώτα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, εκείνο που θυμάμαι περισσότερο είναι τον εαυτό μου στις αλάνες της Παλουριώτισσας, να κλοτσάω άτσαλα μια μπάλα σε μια αλάνα γεμάτη πέτρες ή να κρατώ από την ώρα που τελείωνε το σχολείο, μέχρι την ώρα που βράδιαζε, μια σφεντόνα τρομοκρατώντας τα σπουργίτια της γειτονιάς. Κάποτε πετύχαινα και κανένα, συνήθως κατά λάθος. Είχα τη χαρά πολύ πρόσφατα να έχουμε μια συνάντηση με τους συμμαθητές του δημοτικού, πράγμα που ήταν συγκινητικό, το χάρηκα πάρα πολύ.

Στα «ναι» και στα «όχι»

Όταν ήμουν μικρός πέρασα από διάφορες φάσεις σχετικά με το τι ήθελα να γίνω όταν θα μεγάλωνα. Στην αρχή σκεφτόμουν να γίνω πιλότος, που ήταν ένα εντυπωσιακό επάγγελμα. Μεγαλώνοντας, όμως, σκεφτόμουν να γίνω δικηγόρος. Μάλιστα, οι μισές αιτήσεις που έκανα στα πανεπιστήμια ήταν για τον κλάδο της Νομικής. Θεωρώ ότι έλαβα μια ψύχραιμη απόφαση, καθώς δεν θα ήταν εύκολο. Χωρίς να ανήκω σε μια οικογένεια με παράδοση στο επάγγελμα, δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω εξίσου καλά. Έτσι, επέλεξα να σπουδάσω Διεθνή πολιτική και Οικονομικά, που εντέλει ήταν και πρώτη μου επιλογή, από άποψη ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος.

Οι καριέρες χτίζονται στα «ναι» και στα «όχι», όταν αυτά λέγονται εκεί που πρέπει. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν δογματικό και θεωρώ τον δογματισμό ως ένα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά της πολιτικής στον τόπο μας, όπως και τον συναισθηματισμό και την ατολμία. Εγώ πιστεύω στον ορθολογισμό, στη λήψη αδογμάτιστων αποφάσεων μακριά από προκαταλήψεις και εμμονές. Και επιμένω ότι στο τέλος πρέπει να παίρνεις αποφάσεις. Η αναβλητικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο έχει αφήσει σημαντικό κόστος. Μια φράση που με συνοδεύει στη ζωή μου είναι το «Keep calm and carry on», που σημαίνει «Μείνε ψύχραιμος και συνέχισε».

«Δεν μετάνιωσα»

Αυτό που θεωρώ ότι με χαρακτηρίζει από τα παιδικά μου χρόνια είναι η ψυχραιμία και η λογική. Ακούγομαι σαν άνθρωπος χωρίς διλήμματα, έτσι; Σας πληροφορώ ότι βρίσκομαι ενώπιον διλημμάτων σε καθημερινή βάση. Αυτός είναι εξάλλου και ο ρόλος μου, να απαντάω στα διλήμματα αλλά με νηφαλιότητα, λογισμό και με διάθεση τελικά να λαμβάνεται η απόφαση που πρέπει να ληφθεί. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να διαλέξω ένα από τα προσωπικά μου διλήμματα ως το μεγαλύτερο της ζωής μου.

Αν και δεν το θεωρώ τεραστίων διαστάσεων δίλημμα, ανατρέχοντας πίσω στον χρόνο, ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα που είχα ποτέ, ήταν αν μετά τις σπουδές μου θα ακολουθούσα την ακαδημαϊκή καριέρα, προοπτική που, σας πληροφορώ, ήταν αρκετά ελκυστική για μένα εκείνη την εποχή. Έμεινα εκεί για δύο χρόνια μετά τις σπουδές, συνεχίζοντας ως μεταπτυχιακός ερευνητής. Από την άλλη, υπήρχε μια εξίσου ελκυστική προοπτική επιστροφής στην Κύπρο και ίδρυσης μιας οικογενειακής επιχείρησης. Τελικά, επέλεξα το δεύτερο και δεν μετάνιωσα.

Τα πολιτικά πρότυπα

Ουίνστον Τσώρτσιλ, Γλαύκος Κληρίδης, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αυτούς τους τρεις μεγάλους ηγέτες έχω σε φωτογραφία στο γραφείο μου, γιατί καθόρισαν, με τις επιλογές και την πολιτική τους διαδρομή, την πορεία των χωρών τους. Ήταν ηγέτες με την πραγματική έννοια της λέξης. Statesmen και όχι πολιτικάντηδες. Θα μπορούσα να έχω και άλλους, αλλά αυτά είναι τα πολιτικά μου πρότυπα, για πολλούς λόγους. Ο Τσώρτσιλ είναι πολιτικός γίγαντας που διέσωσε την Ευρώπη από τον ολοκληρωτισμό, ο Καραμανλής είναι ο άνθρωπος που παρέλαβε μια Ελλάδα κατεστραμμένη μετά από επτά χρόνια δικτατορίας και την οδήγησε στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Ο Γλαύκος Κληρίδης είναι ο άνθρωπος που προσωποποιεί τη σύνεση και τον πατριωτικό ρεαλισμό στη σύγχρονη Ιστορία της Κύπρου και ο οποίος, επίσης με συστηματική προσπάθεια, οδήγησε την Κύπρο στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Ο Κληρίδης είναι ο πολιτικός που άφησε το στίγμα του στην κυπριακή πολιτική σκηνή.

Φυσικά, όπως όλοι, έκαναν κι αυτοί τα λάθη τους και ήταν πολλά. Δεν υπάρχει πολιτικός που είναι αλάθητος. Αν υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι, αυτό είναι λόγος για να υποψιαστούμε ότι δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία των μεγάλων ηγετών. Δεν έχω την απαίτηση από τους πολιτικούς να είναι αλάθητοι, έχω την απαίτηση όμως -και μιλώ ως πολίτης- να λειτουργούν στη βάση του πατριωτισμού και της τόλμης, να λαμβάνουν δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις, να έχουν το θάρρος να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. Βεβαίως, σε μια τέτοια πολιτική θα κάνεις και λάθη.

Δεν πιστεύω ότι ο πολιτικός που επιλέγει τη νηνεμία του ασφαλούς λιμανιού, είναι αυτός που μπορεί να προσφέρει στον τόπο του. Θεωρώ ότι ο πολιτικός που τολμά, που δίνει τις μάχες, που ίσως να χάσει μερικές και να οδηγηθεί σε σφάλματα, αλλά εν πάση περιπτώσει καθοδηγεί μια πορεία, αυτός είναι ο πολιτικός που δικαιολογεί τον τίτλο του και την εμπιστοσύνη που του έχουν δείξει οι συμπολίτες του. Δεν ξέρω αν ο πολιτικός πρέπει να πηγαίνει οπωσδήποτε κόντρα σε όλες τις περιστάσεις, αλλά σίγουρα πρέπει να είναι έτοιμος να το πράξει, όταν οι συνθήκες και το καλό του τόπου το επιβάλλουν.

Επί προσωπικού

Προσωπικά χρειάστηκε να λάβω αποφάσεις και να εφαρμόσω μια πολιτική που δεν ήταν σε όλες τις παραμέτρους της δημοφιλής. Θεωρώ όμως πως ήταν αναγκαία. Και δεν αναφέρομαι ειδικά στο μνημόνιο, αλλά στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων για την εξυγίανση και την ανάκαμψη της οικονομίας. Εξάλλου, με την Κυβέρνηση Αναστασιάδη έχουμε αποδείξει ότι έχουμε το σθένος να λαμβάνουμε δύσκολες αποφάσεις αδιαφορώντας για πρόσκαιρους υπολογισμούς πολιτικού κόστους. Για να σας προλάβω όμως, προσωπικά, ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω τα βήματα των τριών ηγετών που ανέφερα. Είναι ασύλληπτη η διαφορά μεγέθους και συνεπώς θα ήταν πολιτική ύβρης και ένδειξη αμετροπρέπειας αν επιχειρούσα για τον εαυτό μου μια τέτοια σύγκριση.

Η πρώτη πρόταση που δέχτηκα από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, πρωί-πρωί της Δευτέρας μετά την εκλογή του, ήταν να αναλάβω τη θέση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου. Εξήγησα στον Πρόεδρο ότι, ενώ επρόκειτο για μια πολύ τιμητική πρόταση, η παραμονή μου σε παρόμοιο πόστο δεν ήταν μέσα στις επιθυμίες μου, δεδομένου ότι ήμουν ήδη εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος. Είχα κουραστεί. Εκείνο που επιθυμούσα, συνεπώς, ήταν να παραμείνω στη θέση μου, να κρατήσω τη βουλευτική μου έδρα. Ο Πρόεδρος όμως επέμεινε και επανήλθε, προσφέροντάς το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Εργασίας το οποίο ομολογώ ότι αποδέχτηκα χωρίς δισταγμό.

«Με εκνευρίζει η βλακεία»

Οι τρεις σταθμοί της ζωής μου: η συνάντησή μου με την Εύα, η γέννηση της κόρης μας, η οποία με έκανε να δω τη ζωή στην πραγματική της διάσταση, και φυσικά η ανάληψη του Υπουργείου Οικονομικών σε μια δραματική για τη χώρα μας περίοδο.

Οι στιγμές που πανηγυρίζω είναι συνήθως στο γήπεδο, όταν σκοράρει ο ΑΠΟΕΛ. Αυτή είναι η μόνη περίπτωση που στιγμιαία θα σηκωθώ από την καρέκλα και θα χτυπήσω το χέρι μπροστά, στο τζάμι. Υποστηρίζω την ομάδα, αλλά όχι έντονα. Ψύχραιμα. Σας κάνει εντύπωση, το βλέπω, αλλά ούτε τον εκνευρισμό μου εκδηλώνω. Υπάρχει κάτι που με εκνευρίζει όμως, έστω και αν δεν το βγάζω προς τα έξω τη στιγμή που συμβαίνει. Είναι η ανθρώπινη βλακεία, την οποία δυστυχώς διαπιστώνω όλο και συχνότερα. Δεν μου συμβαίνει συχνά να έρχομαι σε αμηχανία, αλλά αυτό που πραγματικά με εκπλήσσει περισσότερο από όλα είναι η κόρη μου, με τα καμώματά και τα κατορθώματά της. Είναι ζωηρή. Ελπίζω να γίνει καλή μαθήτρια μεγαλώνοντας, αν και ήδη δείχνει καλά σημάδια.

Όταν δεν έχω βραδινό πρόγραμμα με το Υπουργείο, πάω για ύπνο πολύ νωρίς, το αργότερο στις δέκα. Όμως κάθε μέρα, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, ξυπνάω στις πέντε το πρωί ή και νωρίτερα. Γράφω, σκέφτομαι και διαβάζω με ησυχία, καθώς εκείνες τις ώρες δεν χτυπούν τα τηλέφωνα. Ξέρετε, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου και αυτό βοηθά στο να κοιμάμαι όσο πρέπει. Στη ζωή μου δεν νιώθω να έχω στερηθεί τίποτα. Δεν έχω εξάλλου και το δικαίωμα να διαμαρτύρομαι για κάτι. Νιώθω μια χαρά. Έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον χωρίς υπερβολές. Αυτό το διάστημα, βέβαια, θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο με την κόρη μου.

Ζητάτε να σας απαντήσω με μια λέξη αν έχω σκοπό να κατέβω για βουλευτής. Με μια λέξη λοιπόν: περιμένετε…

*Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Σημερινή.