Στη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση είχαμε νικητές και χαμένους. Νικητές που πήραν αυτό που ήθελαν χωρίς να ανοίξει μύτη και χαμένους που όσες μύτες κι αν άνοιξαν, η δική τους έτρεξε περισσότερο.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας από τους νικητές. Λαβωμένος από το ίδιο του το χέρι, καθώς έφερε και επέβαλε ένα ακόμα Μνημόνιο στον ελληνικό λαό, από εκείνα που (πολεμώντας τα) τον έφεραν στην εξουσία, κι αιμορραγώντας στελέχη από κάθε μεριά, κατάφερε και επιβεβαίωσε τις υποψίες όλων: ότι όντως είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Κατά τη διάρκεια της πορείας του στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε από μονοψήφια ποσοστά, έγινε κυβέρνηση και κέρδισε 4 εκλογικές μάχες σε ενάμιση χρόνο (ευρωεκλογές, βουλευτικές τον Ιανουάριο του 2015, Δημοψήφισμα και βουλευτικές τον Σεπτέμβριο του 2015). Τον είδαμε να εξελίσσεται και να απλώνει ρίζες. Ο Αλέξης Τσίπρας το πιστώνεται όλο αυτό προσωπικά, με τους χειρισμούς του να είναι υποδειγματικοί όσον αφορά την κομματική κουζίνα, και το επικοινωνιακό του χάρισμα να του δίνει τον τίτλο του “νέου Ανδρέα”. Δεν είναι τυχαίο το προσωνύμιο.

Όποιος συγκρούστηκε με τον Τσίπρα, εξαφανίστηκε. Από τον Αλέκο Αλαβάνο που τον έφερε στο προσκήνιο, τον Φώτη Κουβέλη που αποχώρησε από το κόμμα, ιδρύοντας δικό του (κι επιστρέφοντας με χαμηλωμένα τα αυτιά και δήλωση στήριξης…), στην δυναμική Ζωή Κωνσταντοπούλου που δεν κώλωνε πουθενά και ασφαλώς στον Παναγιώτη Λαφαζάνη που κατάφερε το εξής ιστορικό: να μη μπει καν στη βουλή.

Από την άλλη, είδαμε όποιον πήγε με τα νερά του κι έπαιξε το παιχνίδι του, να επιβραβεύεται. Ο Πάνος Καμμένος, έκανε ό,τι του είπε ο Αλέξης, στήριξε την κυβέρνηση, επιτέθηκε βρόμικα στους αντιπάλους της δεξιάς, ανακάτεψε το σύμπαν λίγο πριν την ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο του 2014 και τώρα απολαμβάνει μια θέση στο βάθρο της νίκης, με αγκαλιές και φιλιά, με σημαίες και σηκωμένα χέρια κι ένα υπερυπουργείο κατά πάσα πιθανότητα να τον περιμένει, κομμένο και ραμμένο για τον πιστό εταίρο που, ό,τι κι αν συνέβη στους επτά μήνες της διακυβέρνησης, δεν απέσυρε τη στήριξη ούτε δευτερόλεπτο. Από την άλλη, οι αντιμνημονιακοί αντιφρονούντες, θα παρακολουθούν από εδώ και στο εξής τις εξελίξεις από τον καναπέ, σχεδιάζοντας μαζί με τους υπόλοιπους προδομένους και αδικημένους από την Ιστορία, την υποθετική τους επάνοδο και τη δικαίωση. Κι όλα αυτά ένα δευτερόλεπτο πριν έρθει το κλείσιμο του ματιού στα παλιά συντρόφια και η αγκαλιά που ανοίγει εκ νέου με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη να δηλώνει: “Στενάχωρο ότι δεν μπήκε στην Βουλή η ΛΑΕ αλλά η Ένωση Κεντρώων”.

Μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις και να θέτουμε επί τάπητος, όσα σενάρια αντέχει ο καθένας. Μπορούμε να οραματιζόμαστε και να ελπίζουμε, μπορούμε να απογοητευόμαστε μοιράζοντας μούτζες στα κόμματα και στους εαυτούς μας. Μπορούμε ακόμα να θεωρούμε τους εαυτούς μας εξυπνότερους από εκείνους που δεν βλέπουν τη φάκα ή ικανότερους από εκείνους που φέρνουν τη φάκα στο σπίτι. Δεν μπορούμε όμως να προβλέψουμε μέχρι πού φτάνει η φιλοδοξία του ανθρώπου και τι είναι ικανός να κάνει για να την ικανοποιήσει. Και φυσικά δεν μπορούμε να ξέρουμε, παρά μόνο να τρέφουμε ελπίδες, ότι από τη φιλοδοξία του, κάποια ψίχουλα θα περισσέψουν και για εμάς, τον απλό λαό που όλοι στην ποδιά του σφάζονται και κανένας δεν σκουπίζει το αίμα.

Κλασική, εικονογραφημένη, μεταπολιτευτική ιστορία.

Σε αυτές τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μεγάλος νικητής, τόσο σε κομματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Αν θα είναι νικητής στο πολιτικό επίπεδο θα το δείξει η Ιστορία. Προς το παρόν, εμείς θα πρέπει να παρακολουθήσουμε ξανά τον αλεξικέραυνο Αλέξη να επιβιώνει και να προχωρά, ελπίζοντας με όση ελπίδα μας έχει απομείνει, ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά ξέρει τι κάνει.

*Πρώτη δημοσίευση freethinkingisland.wordpress.com.