Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2009 κι έπειτα, τα πράγματα ήταν πάνω-κάτω ξεκάθαρα όσον αφορά τα κομματικά μπλοκ που σχηματίστηκαν. Υπήρχαν δύο μεγάλα κόμματα που έδιναν μάχη για την Κυβέρνηση, ένα τρίτο κόμμα που φιλοδοξούσε να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή σε περίπτωση μη-αυτοδυναμίας, αναλαμβάνοντας κάποια χαρτοφυλάκια στο κυβερνητικό σχήμα (τάζοντας στον κόσμο ενδοκυβερνητική αντίσταση κι έλεγχο) και τα υπόλοιπα κόμματα που είτε είχαν δογματικά ιδεολογικά άλλοθι για να κερδίσουν ψήφους είτε στόχευαν τη διαμαρτυρία και όχι την εμπιστοσύνη.  Continue reading “ΨΗΦΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ” →

Ένα από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στους ανθρώπους που συναναστρέφομαι και οι οποίοι δεν αποτελούν ούτε κομματικά στελέχη, αλλά ούτε και παραδοσιακούς ψηφοφόρους κάποιου συγκεκριμένου κόμματος, είναι ότι κάθε φορά καταφθάνουν στο εκλογικό τους κέντρο, την ημέρα των εκλογών, με τις ίδιες σκέψεις. Δεν έχει σημασία ποιες είναι αυτές, δεν το εξετάζω. Άλλον τον βαραίνει περισσότερο η ανεργία, άλλον οι χαμηλοί μισθοί, άλλον η φορολογία που έχει κάνει την μικρή του επιχείρηση να φλερτάρει με το λουκέτο. Το –όχι και τόσο- παράξενο, είναι ότι από εκλογές σε εκλογές τα τελευταία χρόνια, φαίνεται ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα διακυβεύματα είναι πάνω κάτω τα ίδια, οι ιδεολογικές διαφορές στα μεγάλα κόμματα έχουν πάει κάπως στην άκρη και το στοίχημα της ανάκαμψης αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας φαίνεται να μην έχει πολιτικά περιθώρια ελιγμών και διαφοροποιήσεων για τα κόμματα που θα επικρατήσουν. Continue reading “Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ” →