ΠΕΖΟ ΠΡΩΤΟ

Την τιμωρία εισπράξαμε χρόνια πολλά πριν πλάσουμε την αμαρτία. Μια προκαταβολή που γύρισε τον κόσμο από τσέπη σε τσέπη κι από χέρι υγρό σε στήθος σφιχτό και απάνεμο. Κι ήταν το δίδαγμα απλό, τόσο που δύσκολα μας έγινε ιδέα να νοιαστούμε για τα περαιτέρω. Τόσο που αδύνατο να μοιραστούμε αδελφικά έστω και μια του αξία. Αγγίζοντας το σώμα μας στις πιο κρυφές γωνιές του, βρήκαμε αυτά που μας αθροίζουν με τον άλλο. Όμοιος με τον όμοιο και ξέχωρα οι φίλοι που έκλεισαν τα μάτια στο κακό. Πού μας περίμενε εν τέλει πάσα η αλήθεια και τι ανταλλάξαμε μ’αυτήν για να σωθούμε; Μια ανεξάντλητη φιλοσοφία και μια λαχτάρα για κάθε οικείο άδυτο. Μια προσδοκία άμεμπτη που στέριωσε με γέννα και με σήψη. Έτσι γλιτώσαμε ατυχώς την έρημο των γύρω ηττημένων και κάπως έτσι πέφτουμε αμετανόητοι στις αδηφάγες εμμονές των νικητών. Το στόμα μας χαράματα έχει μια γεύση ξενική και η ανακούφιση έρχεται πάντα από λόγια ξένα. Οι επιζήσαντες από μεριάς ευθείας είναι που λάτρεψαν την Ιστορία σαν θεά και τη χτυπήσανε ταττού πολύπλοκο στο πέλμα. Είναι εκείνοι που μας έσυραν εδώ. Πρώτα το αίμα χύθηκε μες στις χαράδρες των βουνών κι έπειτα δεθήκαμε με όρκο χάλκινο, βαφτίζοντας τη θάλασσα μητέρα κι ερωμένη. Όσοι διδάχτηκαν το ξέπλυμα του μίσους πήραν για κέρδος τους κάποιες στιγμές ακόμα. Λόγια και λόγια σαν νερό, μα πώς αλλιώς μ’ αυτό το πλέγμα που παγώνει; Οι ορισμοί μας τετριμμένοι και σκευασμένοι σε περιβάλλον υπό το μηδέν. Οι ενδείξεις πεταμένες σε ένα καλάθι που μυρίζει ιδρώτα και οι αποδείξεις λεκιασμένες με στείρο εγωισμό που ζητιανεύει στα κρυφά δόξα ετεροχρονισμένη για το μνήμα. Πώς θεραπεύεται η ψυχή μέσα σε τόσα λάθη; Τις μέρες που οι απόδημοι επιστρέφουν στη σκιά τους, τότε ξοδεύομαι κι εγώ τιμώντας τα φτερά. Έτσι ζυγώνω κι άγομαι μέσω περιθωρίων χωρίς ποτέ να καρτερώ ν’ αγγίξω τα όνειρά σου, παρά μονάχα δίπλα σου να στέκομαι έστω και στην ανία.

ΠΕΖΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Τα σώματα που έρχονται σε θερμική ισορροπία είναι αυτά που δεν υπάκουσαν τη σήψη του ενικού. Σ’ αυτόν ποντάραμε για χρόνια την ελπίδα καταφρονώντας διαρκώς κι ασύστολα κάθε σημάδι που έστρεφε τα νώτα του στην πληρωμή. Μια έπαρση στητή και καλογυαλισμένη. Αίτιο σε πλήρη διατεταγμένη ασυνειδησία. Μπλέξαμε τα μαλλιά μας με τις τρίχες των αρρώστων. Είδαμε τη στεριά μίλια μακριά να αναστενάζει σκόνη και καπνό. Ακολουθήσαμε τυφλοί και χορτασμένοι τη ρότα ενός κύματος που εκ των προτέρων έταξε ακονισμένα βράχια. Ξεντυθήκαμε βίαια την όψη που μας δόθηκε εκ γενετής και βιαστικά περάσαμε τη ζώνη σε μέση επίκτητη. Τυλίξαμε σε νεκροσέντονο ό,τι αγνό μάς είχε συνετίσει αποδίδοντας πνιχτές τιμές και λόγια κουρδισμένα. Μουλιάσαμε κατ’ επανάληψη το μαξιλάρι σε κάθε δυνατή στάση του κορμιού και αγκαλιάσαμε το ίδιο το σκοτάδι μας μέχρι ηδονής και ασφυξίας. Η σημασία τού είναι μας προδόθηκε πολλάκις και εμφανώς κι αποτυπώθηκε τάχα καλλιτεχνικά σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία· τώρα αραχνιάζει αξιοπρεπώς σε ένα συρτάρι σαλονιού. Για μυρωδιά λουστήκαμε μια μισοαναστημένη αποφορά. Μεθύσαμε την ίδια μας τη μέθη, ξανά και ξανά. Κι όλα αυτά με την πεποίθηση ότι υπήρχαμε από πάντα και για πάντα, δίχως κενά και διαλείψεις, μόνο με τη συνάφεια των υλικών που χτίστηκε η γη και τη συνενοχή μιας λιπαρής ιδέας. Τώρα μαθαίνουμε από τρίτους πως η αντοχή μας πωλείται αλόγιστα σε πακετάκια του κιλού. Ό,τι απέμεινε απέμεινε στυγνό. Και άγονο και μόνο. Και διψασμένο γι’ αυτούς που θα ’ρθουν και θα έρχονται περιοδικά για πάντα μέχρι να λήξει αυτό το αστείο που ονομάσαμε ζωή. Μέχρι να φτάσει στο μηδέν το μέτρημα που αντίστροφα ξεκίνησε να τρέχει μ’ ένα ρόγχο.

*Σκιά γυναίκα, εκδόσεις Μετρονόμος (2014).