Με κάνει add στο facebook και αποδέχομαι την πρόσκληση. Άντρας, δικηγόρος, γύρω στα 40, φαίνεται σοβαρός. Μήνες μετά ξεκινάει επίμονες ερωτήσεις για το πού μένω, πού έχω σπουδάσει, με τι ασχολούμαι. Όλα του κάνουν εντύπωση, αλλά την εκφράζει συγκρατημένα, με τη σοβαρότητα που εκπορεύεται από το προφίλ του. Συμπεραίνω ότι δεν πρόκειται για τρολ, έχω εξασκηθεί. Μου λέει ότι ο αδερφός του διδάσκει Κοινωνικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και ότι το Εδιμβούργο είναι πιο όμορφο από το Λονδίνο. Εύγε. Δεν καταλαβαίνω Χριστό. Πού το πάει; Είσαι γκέι; τον ρωτάω ευθέως. Ενίοτε κάποιοι γκέι στο πλαίσιο του διαδικτυακού φλερτ ρίχνουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα, κακό δεν είναι, όλοι το έχουμε κάνει στα φλερτ μας. Όχι, απαντά, έχει σημασία; Καμία σημασία δεν έχει για μένα, προς τι όμως αυτή η συνέντευξη;

Η αλήθεια ήρθε να με δικάσει πέντε λεπτά αργότερα, όταν με ρώτησε αν πιστεύω στο θεό. Ναι, του λέω πιστεύω. Δεν υπάρχει θεός φίλε, μου λέει και πριν προλάβω να πατήσω πλήκτρο μου σκάει το παραμύθι: Ελοχίμ, Ανουνάκι, Τιτάνες, Σείριος και τα λοιπά. Αφού του εξηγώ ότι δεν πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας και μου αποκρίνεται ότι δεν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας αλλά για την εξήγηση της δημιουργίας του κόσμου (πες το ντε), μου αναφέρει τη δυναστεία των Χριστιανών που δεν αφήνουν τίποτα ελεύθερο. Ερωτηθείς δε από εμένα αν έχει δει ποτέ του από κοντά τα απολιθώματα των γιγάντων, τις γραμμές Νάζκα στο Περού και όλα τα άλλα που επικαλείται με τέτοια ευκολία, μου είπε ότι δεν χρειάζεται, αφού ξέρει να διαβάζει τις αρχαίες γραφές και ότι όλα αποδεικνύονται εκεί.

Εγώ όμως ξέρω να διαβάσω και τη Βίβλο και τον Δαρβίνο, ποιος έχει λοιπόν δίκιο;

Άρχισα να σκέφτομαι αυτά που μου έλεγε, φέρνοντας στη μνήμη πολλούς φίλους οι οποίοι στο πλαίσιο της αθεΐας τους επιτίθενται στο “Χριστιανικό κατεστημένο” κατηγορώντας το για δυναστεία, παπάδες που κάνουν κουμάντο στις ζωές μας και καταστρατήγηση του δικαιώματος να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Αντιπαρέρχομαι την συζήτηση που μοιραία ανοίγει σχετικά με τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, γιατί ο διαχωρισμός είναι τόσο αυτονόητα δικαιολογημένος ως αίτημα, που η συζήτηση καταντά βαρετή κι έχω κι άλλα να γράψω.

Από τον Διαφωτισμό (που ως έθνος δεν περάσαμε βέβαια) μέχρι σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σταδιακά, η εκάστοτε Εκκλησία έχει πάψει να είναι ο κυρίαρχος θεσμός της ανθρωπότητας, παραχωρώντας τη θέση της πρώτα στα κράτη και τις ηγεσίες τους (μεμονωμένα και στις ιδεολογίες) κι έπειτα σε κάτι εξίσου τρομακτικό, τις αγορές. Συμπέρασμα: στον δυτικό κόσμο στο οποίο κατά κύριο λόγο ανήκουμε, η θρησκεία έχει χάσει το ρόλο της ως πνευματικός, κοινωνικός και αξιακός καθοδηγητής (πόσω δε μάλλον ως δυνάστης), που σημαίνει ότι και να θέλει ο παπάς να σε αναγκάσει να προβείς σε οποιαδήποτε πράξη, δεν μπορεί. Κοινώς, αν δεν θέλεις, δεν συνδέεσαι μαζί της, δεν σε επηρεάζει, δεν της οφείλεις καμία υποταγή. Στην εποχή που η γνώση είναι προσπελάσιμη μέσα σε δευτερόλεπτα, που τα παιδιά σπουδάζουν και ταξιδεύουν στον κόσμο, που οι πνευματικές αξίες έχουν δώσει χώρο στον υλισμό και που κανένας νόμος σε αυτή τη χώρα δεν σου απαγορεύει να λες την άποψή σου, ο Χριστιανισμός και ο κάθε Χριστιανισμός, όσο και να το θέλει δεν μπορεί να σου επιβάλει τίποτα. Μπορεί να είναι σκληρό για όσους δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ένα άλλοθι που να δικαιολογεί τις αδυναμίες και την κατωτερότητά τους, όμως η δυναστεία του παπά καταντάει κουραστική ως δικαιολογία.

Βέβαια, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μέσω του κράτους η Εκκλησία καταφέρνει και επιβάλει καταστάσεις που φέρνουν πίσω εκείνους που θέλουν να αλλάξουν προς το καλύτερο ακόμα και πρακτικά θέματα, ωστόσο στο επίπεδο της ατομικής ελευθερίας του καθενός δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο παπάς, ο πρόεδρος και ο δάσκαλος μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους με το έτσι θέλω μόνο στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Για όλα τα άλλα υπάρχει η λογική και απαιτείται η δική σου συναίνεση για το πώς θα ζήσεις και τι θα πράξεις, ακόμα κι όταν θέλεις να αμφισβητείς τα αυτονόητα. Το πώς διαμορφώνεται η συνείδηση και η προσωπικότητά σου για να μπορέσεις να χειριστείς σωστά τη συναίνεση που απαιτείται είναι άλλο θέμα, όμως από τη στιγμή που έχεις τη δυνατότητα να κρίνεις και να αμφισβητήσεις, μπορείς και τα υπόλοιπα.

Εξάλλου το θέμα της πίστης του καθενός είναι τόσο προσωπικό που δεν καταλαβαίνω γιατί τόσο οι μη-θρησκευόμενοι, όσο και οι θρήσκοι επιμένουν να τσακώνονται μεταξύ τους όταν το φέρνει η κουβέντα. Η λέξη “πίστη” δεν είναι ίδια με τη λέξη “γνώση”. Όταν γνωρίζεις κάτι και το επικαλείσαι για να στοιχειοθετήσεις μια άποψη, οφείλεις να το αποδείξεις. Όταν πιστεύεις κάτι κι ερωτηθείς το γιατί, μπορείς να απαντήσεις απλώς: γιατί έτσι γουστάρω. Εξάλλου το να αποδείξεις την προέλευση και το νόημα της ζωής στα λίγα λεπτά που διαρκεί μια κουβέντα και με όρους που δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένοι αλλά απλώς αναγράφονται σε αρχαίους πάπυρους ή σε πέτρινα ντουβάρια, είναι σαν να προσποιείσαι το θεό σε κουκλοθέατρο και μάλιστα αποτυχημένα.

Δεν τον έπεισα. Μπήκε σε ένα κρεσέντο πληκτρολόγησης μπλέκοντας μεταφυσική, θρησκεία, συμφέροντα και συνωμοσιολογία, που κουράστηκα να παρακολουθώ• κάποια στιγμή δε, έκανε λόγο για την ταπεινότητα του μυαλού ανθρώπων σαν κι εμένα. Προς το τέλος, μοιράστηκα μαζί του την στιγμιαία σκέψη μου, ότι δηλαδή μακάρι να ήταν γκέι, να του έλεγα ότι εγώ δεν είμαι και ότι δεν ενδιαφέρομαι γίνω και να έληγε η κουβέντα εκεί ανθρώπινα. Θα είχαμε γλιτώσει εγώ ένα εικοσάλεπτο κι εκείνος ένα <ΜΠΛΟΚ. Με ρώτησε τι είναι το ΜΠΛΟΚ. Του είπα αυτό που θα συμβεί σε πέντε δευτερόλεπτα.

Αλήθεια, πώς μπορείς να πιστέψεις κάποιον που προσπαθεί να σου εξηγήσει το νόημα του κόσμου όταν δεν ξέρει καν τι είναι το ΜΠΛΟΚ;