Κάτω από κάθε ουρανό που μας χαρίστηκε
πάντα θλιμμένοι κατοικούνε οι τρελοί του
δεμένα χέρια πόδια δανεικά
κι ένα στόμα που το βασανίζει η επιτάχυνση
σκληρός αέρας
για μια ταχύτητα που εξαρχής τούς ήταν λίγη.
Κάτω από κάθε ουρανό
οι αθώοι παίρνουνε το βήμα που τους πρέπει
μόνο το βήμα
μόνο το πρέπει
και μια γραφή που τους θυμίζει τα λογάκια των σοφών
μην τρίξεις μην κλάψεις μη λυγίσεις
μη φέρεις τη ζωή εκτός του μέτρου
μόνο ουαί κι αλίμονο και δέσου στα σχοινιά τους
εσύ και η πέτρα σου η γυμνή
η γυαλισμένη
για όσα κατάφερε το ένστικτο να σώσει μακριά τους.
Κάτω από κάθε ουρανό που μας χρεώθηκε στεγνός
πάντα τα μάτια θα πηγάζουν την αλήθεια
μιαν αλήθεια ως μόνη αλήθεια
απόλυτη ασφαλώς
που –αλήθεια– δε χωράει στον ενικό της
κι έτσι υπερήφανη ξοδεύεται αφειδώς
ώσπου να μπει στο αυλάκι το νερό της συγκυρίας
ώσπου τυχαία μόνη ή τακτικά γυμνή
να χαριστεί η αλήθεια εκεί που πρέπει
δίχως δεμένα χέρια ή πόδια δανεικά
μα προπαντός με μιαν ευχή στο ξύπνημα του νου
και την ανάσα τρυφερή στο στήθος μιας ανάγκης.

*Πρώτη δημοσίευση περιοδικό Βάκιλος τεύχος Νο 5.