Είδα ξανά πριν από λίγες ημέρες το Blue Jasmine. Δεν είναι κάτι παράξενο για εμένα, συνεχώς επιστρέφω στις ταινίες, στους δίσκους, στα βιβλία και στους τόπους που μου έχουν χαρίσει όμορφες στιγμές• δένομαι, δημιουργώ μικρές πατρίδες. Πες το εμμονή. Continue reading “Blue Jasmine: ΤΟ ΠΑΓΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ”
Μέσα στο μετρό του Λονδίνου τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Τα δρομολόγια, τα εισιτήρια, οι χρόνοι, οι διαδρομές. Αν εξαιρέσεις κάποιους μουσικούς που παίζουν στις σήραγγες που ενώνουν τη μια γραμμή με την άλλη, τίποτα δεν κλονίζει την κανονικότητα αυτού του δαιδαλώδους συστήματος. Καθώς πιάνουμε θέση ανάμεσα στους συνεπιβάτες, το μάτι της διπλανής μου πέφτει πάνω σε έναν Ανατολίτη άντρα γύρω στα 40, με σκούρο δέρμα, μακρύ γένι και μικρά μάτια. Μεσανατολίτης. Δεν φοράει κάτι ασυνήθιστο, δεν θυμάμαι ακριβώς, βαστάει όμως μια παραγεμισμένη τσάντα πλάτης, ένα backpack, χιλιοταλαιπωρημένο και βρόμικο. Είναι κάπως ιδρωμένος, μάλλον έτρεχε.
Σήκω, αλλάζουμε τρένο, μου λέει η διπλανή. Τι έπαθες; ρωτάω. Αυτός είναι ύποπτος, πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ, δεν ξέρεις καμιά φορά. Continue reading “ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ”
Αραβικό καφέ σε μια γειτονιά του Λονδίνου, ζώνη Β’. Περισσότερο λειτουργεί ως σαντουιτσάδικο-φαγάδικο, ενώ παράλληλα προσφέρει και υπηρεσίες ίντερνετ και εκτύπωσης με τρεις ολόκληρους υπολογιστές κι ένα φωτοτυπικό-εκτυπωτή στον στόλο μηχανημάτων του. Ιδιοκτήτες ένα ζευγάρι με ένα παιδί. Μια βιτρίνα με φαγητά μαγειρεμένα από το πρωί ή από το προηγούμενο βράδυ, μέσα σε άσπρες πιατέλες, τυλιγμένα με διάφανη μεμβράνη. Φωτίζονται με λάμπες φθορίου που είναι ενσωματωμένες στη βιτρίνα. Μια μηχανή του καφέ μουγκρίζει πού και πού στάζοντας καφέδες. Οι πελάτες είναι λίγοι και σταθεροί, οι φάτσες είναι οικείες, έχουν ξανάρθει, έχουμε χαιρετηθεί με καναδυό, συνήθως μου μιλούν Αραβικά. Αν και κατάλευκος, η κοψιά μου ομολογουμένως ξεγελάει, τους πετάω και κανένα as-salamu alaykum και μπερδεύονται. Μέχρι εκεί ξέρω όμως και καναδυό βρισιές. Η βωμολοχίες ενίοτε ενώνουν τους λαούς. Continue reading “ΔΥΟ ΛΙΡΕΣ ΚΙ ΕΝΑ email ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ”
Τρία ποιήματα για την biblioteque.gr Continue reading “ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ bibliotheque.gr”
Πριν από λίγες ημέρες ανέβηκε το επεισόδιο της σειράς “Τα Στέκια – Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού” του Νίκου Τριανταφυλλίδη για τα παλαιοβιβλιοπωλεία. Η συγκίνηση ήταν δεδομένη. Είδα κάποια από τα βιβλιοπωλεία του Κέντρου που συνήθιζα να επισκέπτομαι επί χρόνια, από φοιτητής, φορτώνοντας δεκάδες βιβλία στη δερμάτινη τσάντα ταχυδρόμου που πάντα είχα κρεμασμένη από τον ώμο, ξοδεύοντας ό,τι είχα πάνω μου εκείνη τη στιγμή και διαβάζοντάς τα εναλλάξ στο δρόμο για το σπίτι (που σύντομο δεν τον έλεγες). Δεν ξέρω πόση δύναμη χρειάζεται ένας αλκοολικός για να μην γίνει ντέφι από τη στιγμή που βρίσκεται μέσα σε μπαρ, εγώ πάντως μπορώ να διαβεβαιώσω ότι σπανίως δείχνω δύναμη αντίστασης μπροστά στον πειρασμό αγοράς μεταχειρισμένων βιβλίων• όλοι ξέρουμε ότι ο αλκοολικός δεν θα μείνει στο πρώτο ποτήρι. Δεν μου συμβαίνει το ίδιο στα κανονικά, μεγάλα βιβλιοπωλεία. Οι υψηλότερες τιμές και η ατμόσφαιρα σούπερ μάρκετ που έχουν υιοθετήσει, παίζουν το ρόλο τους. Όμως έχω καταλήξει ότι αλλού κρύβεται το μυστικό. Στη μυρωδιά. Continue reading “ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ”
Close Enough 