O Χρήστος Α. Μιχαήλ μεγάλωσε στη Σαλαμίνα και τελείωσε το σχολείο στη Λεμεσό. Αγαπάει την υγρασία της Αγγλίας, παθαίνει (παροδικές) εμμονές με προϊόντα, σηκώνει συχνά το ένα του φρύδι και γελάει με τα hoax που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Η Popaganda τον συνάντησε με αφορμή το νέο του βιβλίο «Σκιά Γυναίκα». Continue reading “ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ popaganda.gr ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ”
Month: October 2014
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ click@life ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
Συνέντευξη στη Βάλια ΚανελλοπούλουΤο νέο σου βιβλίο με τίτλο «Σκιά γυναίκα» είναι μια ποιητική σύνθεση με ιδιαίτερη δομή. Ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από τη δημιουργία της; Ξεκίνησε να γράφεται τον Σεπτέμβριο του 2007 και η τελευταία τελεία μπήκε τον Σεπτέμβριο του 2011. Για άλλα τόσα χρόνια διορθωνόταν και τελικά εκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Πρόκειται ουσιαστικά, για ένα ποίημα αρχιτεκτονικά δομημένο και δοσμένο σε 25 πράξεις, που βλέπει την Ελλάδα ερωτικά ως γυναίκα, παλεύοντας με τα μέσα και τα έξω της, όπως ένας παράφορα ερωτευμένος βλέπει το αντικείμενο του έρωτά του και του απευθύνεται κοιτώντας το όσο μπορεί στα μάτια. Ενώ σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι, είτε το δεχόμαστε είτε όχι, είμαστε καθαρά έρμαια των εμμονών μας, εγώ σκέφτηκα πως θα ήταν ένα τίμιο αντιστάθμισμα αν κάποιες από τις εμμονές μου γίνονταν έστω και για λίγο δικά μου έρμαια. Αυτό ασφαλώς δεν συνέβη βάσει κάποιου προγραμματισμένου σχεδίου. Ξεκίνησε όπως ξεκινούν όλα αυτά και πήρε μορφή και σχήμα στην πορεία. Αφού υπάρχουν πράγματα στα οποία υποκλίνομαι, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να τα χωρέσω έστω και για λίγο σε ένα σώμα. Έτσι κι έγινε.
Στο βιβλίο είναι εμφανής η επιρροή σου από τους στίχους του Άλκη Αλκαίου και το «Ερωτικό» του, με διάσπαρτους όλους τους στίχους του στα ποιήματά σου, που μοιάζουν να αποτελούν έναν συνδετικό κρίκο. Ποια είναι η ιδέα πίσω από αυτό; Το “Ερωτικό” είναι μία από τις εμμονές μου. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ποίημα το οποίο μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και τραγούδησε όλη η Ελλάδα, πολλές φορές χωρίς να καταλαβαίνει τι τραγουδάει. Ως τραγούδι έχει μεγάλη δυναμική, θέτει σε λειτουργία βαθύτερα ένστικτα χωρίς να παίρνει την άδεια από κανένα. Μέσα στη “Σκιά γυναίκα” περιέχεται εγκιβωτισμένο ολόκληρο το πόνημα του Αλκαίου, διασκορπισμένο στα 20 ελευθερόστιχα ποιήματα- ένας στίχος δικός του σε κάθε ένα δικό μου ποίημα. Ασφαλώς και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ένα σχόλιο πάνω στον Αλκαίο, αλλά για ένα αυτόνομο έργο που, όπως όλα τα υπόλοιπα, έχει τις δικές του αφορμές κι αιτίες.
Continue reading “ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ click@life ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ”
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ | One ΕΜ-man show
Δεν μας έχει συνηθίσει σε τόσο μοναχικές εμφανίσεις. Είτε με την επί σειρά ετών συνεργάτιδά του Μαρία Παπαγεωργίου, είτε με την μπάντα του, είτε ακόμα με τον ηθοποιό Ελισσαίο Βλάχο με τον οποίο συνεργάστηκε πέρσι στην παράσταση “Η βαλίτσα”, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης συνήθισε να περιστοιχίζεται από φίλους και συνεργάτες. Η πρόβα του “One Εμman show” έγινε πέρσι το Μάιο για μια βραδιά στο club του Σταυρού του Νότου ενώ οι παραστάσεις ανεβαίνουν κανονικά την Κυριακή 5 Οκτωβρίου και για κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα στον ίδιο χώρο.
Continue reading “ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ | One ΕΜ-man show”
Ο ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΙΓΑΝΙΔΗΣ
Είναι ποιητικός, είναι φιλοσοφημένος, είναι απρόοπτος. Είναι επίσης σημαντικός. Μπλέκοντας την βαλκανική παράδοση με την τζαζ, τις μινιμαλιστικές φόρμες με τα αυτοσχεδιαστικά σόλο και τους καταγεγραμμένους ήχους μιας καθημερινότητας που υπό άλλες συνθήκες καμία θέση δεν θα δικαιούνταν σε ένα μουσικό δημιούργημα, ο Μιχάλης Σιγανίδης μπορεί και δημιουργεί ένα σύμπαν εριστικών διαδράσεων. Μέλος τριών συγκροτημάτων (Χειμερινοί Κολυμβητές, Primavera en Salonico, Φίλοι ΜίλτουΣαχτούρη) και παρά την οκνηρία την οποία συνεχώς διατείνεται πως έχει, αποτελεί δραστήριο και σημαίνον μέλος της ελληνικής τζαζ σκηνής. Μετά την κυκλοφορία της τελευταίας του δουλειάς με τίτλο “97%”, θα βρεθεί με μια ομάδα καταπληκτικών μουσικών για μία και μόνο βραδιά στη σκηνή του six d.o.g.s προσφέροντας μας, όπως λέει, ένα proper meal με σκοπό να μην πλήξει κανείς.
ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ
Ξημέρωμα Σαββάτου και η πόλη τρεμοσβήνει τα φώτα της πιστή στα κλισέ των ρομαντικών. Αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται, ρόδες που στριφογυρίζουν, λάστιχα που μυρίζουν βιασύνη, μάτια κατακόκκινα απ’ την αγρύπνια, το ποτό ή κάποιο στραβοπάτημα. Ένα φλας σαν κλείσιμο ματιού και μια αναστροφή με την ταχύτητα του κεκτημένου. Μου είπαν πως πολύ μακριά συμβαίνουν πράγματα αλλόκοτα μα εγώ δεν θέλησα ποτέ να τα αναζητήσω. Ο χρόνος κυλάει μπροστά, αν και όχι πάντα, κάποτε γυρίζει κυκλικά. Κυλάμε κι εμείς στην προσπάθεια να αγγίζουμε κάτι που να μην μοιάζει με τα υπόλοιπα “κάτι” που έτυχε ν’ αγγίξουμε ως τώρα. Τσιγάρα ανάβουν και σβήνουν παρά τις γκρίνιες και τις συμβουλές. Ποιες συμβουλές, ποιων συμβουλές; Ξημέρωμα Σαββάτου σ’ έναν λόφο που πολύ θα ήθελε να μοιάζει του Λυκαβηττού όπως όλοι μια στιγμή στη νιότη μας θελήσαμε να μοιάσουμε σε κάποιον άλλο. Εις μάτην. Στο βάθος ακούγεται μια φωνή να ψιθυρίζει κάτι σαν ελπίδα που τελικά κατέληξε λεπίδα. Βγάζεις νόημα, εγώ όχι, όχι άλλη λεπίδα, ζήτω τα χάδια σου λέω.
Close Enough 